Atlantic Kayaking


Tijdens een zeekajak cursus in Anglesey vorig jaar september werden wat adressen uitgewisseld. En van het één komt het ander. In juni en juli heb ik twee maanden (zee-) kajak instructie gegeve bij Atlantic Kayak Company aan de oostkust van de Verenigde Staten.


Vrijdag 30 mei 2003
Na twee en een half uur in de rij te hebben gestaan voor de 'Immigration' ben ik voorlopig imuun geworden voor wachtrijen. Ik verblijf de komende twee maanden in een woonboot in Piscataway creek; een baai in de Potomac tegenover Mt. Vernon in de staat Maryland. Mark waarschuwt wel dat het er bij hittegolven erg warm kan worden.

Zaterdag 31 mei
Alle lessen zijn afgelast vanwege de weersverwachting. Mijn voorbereiding voor de 'navigatie' les kan dus even op de plank. De computerstem van de 'Weather Radio' heeft het over zware onweersbuien met kans op een tornado. En dat 'triggert' natuurlijk weer een standaard uitleg over wat te doen bij een tornado: ramen en deuren barricaderen en naar de kelder. Dat is wat lastig met een woonboot. In de namiddag met Patty de Piscataway Creek verkend. Omdat ze hier 'oneindig' veel merken/typen zeekajaks en peddels hebben probeer ik dagelijks wat anders uit. Vandaag begin ik redelijk vertrouwd met NDK Explorer en Lendal Kinetic Touring straight shaft. Piscataway creek lijkt een beetje op de Biesbosch met omgevallen bomen, kreekjes, schildpadden, Canadeese ganzen, reigers, twee beverburchten, red-winged blackbirds en een stuk of vijftien osprey. Met het weer valt het mee en er komt alleen tijdens het avondeten een onweersbui langs.

Zondag 1 juni
Weer: NW 25 kn gusts 40 kn late morning and afternoon
Ik heb een groep van vier personen voor een BCU 2-star training. Maar alleen Bill en Todd komen opdagen. Het wordt een dagje 2/3-star in de beschutting van de kade. 's-Avonds met Mark de Potomac overgestoken naar Mt. Vernon. Onderweg komen we erachter waarom hier zoveel osprey zitten. Elk vast navigatiebaken heeft een nest van deze roofvogels. We zien er nog één een visje vangen en boven onze hoofden ermee wegvliegen. Vandaag met een Nigel Foster Legend en een Lendal Nordkapp crank shaft.

Maandag 2 juni
Vandaag een vrije dag. 's-Avonds heeft Mel 'last-minute' deelnemers voor een 'Gangplank' tour. Atlantic Kayak heeft een vlonder in de jachthaven in het centrum van Washington DC. Van hieruit worden toertochten georganiseerd. Ik volg met mijn auto Mel door het centrum van DC. Links en rechts van mij doemen de historische gebouwen op. Ik ben hier al in 1987 geweest. Van buiten heb ik DC dus al eerder verkend maar de vele museums hier heb ik nog niet van binnen gezien. De toertocht lijkt een beetje om een Amsterdamse grachtentocht, maar dan zonder grachten. Vanavond twee deelnemers die het sportieve met het aangename proberen te verenigen. Onderweg zowaar enkele gebouwen van meer dan 150 jaar oud. En de natuur vecht zijn weg terug in het verstedelijkte gebied. Een paar maanden terug was de hele stad in rep en roer over omgehakte 'cherry blossem trees' in een park dat een toeristische trekpleister is. Na dagenlang posten en nog een omgehakte boom werd de boosdoener eindelijk gearresteerd: een bever. Maar dit voorkwam niet dat nog een boom werd geveld; een andere bever. Twee weken lang beheerste dit het lokale nieuws. Ik vaar vanavond in een Perception Carolina 14.5. Een korte plastic kajak met schotten en luiken en een verschrikkelijk zitje en rugband. Na een uur weet in niet meer hoe ik moet zitten en ik zou nog twee dagen last hebben van de spieren in mijn bovenbenen. De peddel is een Current Designs Cadence Aura van 220cm. Dit is de kortste peddel die ze hier hebben voor de klanten; verder 230cm en 240cm. De instructeurs gebruiken peddels van de merken Werner en Lendal. Van de Lendals zijn ze enthousiast over de 215cm Kinetic Touring. En iedereen gaat hier voor lichtgewicht, dus gaan ze voor carbon.

Dinsdag 3 juni
Mel is jarig vandaag. Patty heeft mij ingelicht en ik moet dus al een paar dagen mijn mond houden over de 'surprise party' die 's-avonds bij haar thuis wordt georganiseerd. Ik ben al aan mijn tweede auto toe. Ik begon mijn verblijf met een enorme Dodge 'Van' waarmee ik zo een groepsvervoer bedrijf zou kunnen beginnen. Nu dus in een Mitsubishi, maar dan eentje met een vertrouwde handmatige versnelling. Het verkeersgedrag is anders dan ik verwacht had. Aan de westkust van de VS had ik ooit de ervaring van bijzonder vriendelijke weggebruikers die eerder voorang verlenen dan het nemen. Hier zijn het wegpiraten. Ik moet vechten voor elke centimeter ruimte bij het in- en uitvoegen. Ik heb nu alle afritten van de 95, 495 en 395 (north, south, east en west) 'ontdekt' en heb dus al flink kunnen oefenen met invoegen op de drukke 'Capitol Beltway' en de 'Wilson Memorial Bridge'. Navigeren vanuit de kajak gaat mij beter af dan navigeren vanuit de auto.

Woensdag 4 juni
Mijn auto is alweer 'gestolen'; vandaag rijdt ik in een Subaru. Woensdagavond is steeds gereserveerd voor 'staff training'. Vanavond geeft Judy, de eigenaar van Atlantic Kayak, een 'guide training' voor alle 'guides'. De meeste gidsen werken hier al een paar jaar. Ik ga samen met Patty '3-star skills' oefenen. Ze vaart pas een jaar en kan in haar nieuwe Romany een 180 graden bocht maken met een 'bow rudder' en extreem opkanten. We zien ondertussen een bever en vijf herten waaronder twee jonkies.

Donderdag 5 juni
Vanavond is 'demo evening'. De volledige 'staff' is uitgenodigd om maar vooral veel kajaks uit te proberen en de bevindingen te noteren. Bijna iedereen houdt het bij polyester zeekajaks. De meeste Amerikaanse ontwerpen hebben een bijzonder 'comfortabel' zitje en hoge rugsteun die technieken als hoge steun en rollen bemoeilijken. Ik heb een positieve ervaring met een Impex Currituck; vaart zeer vertrouwd. Volgens de anderen een 'kopie' van een Brits ontwerp. Daarnaast heb ik zeekajaks van Current Designs gevaren. Het zijn ontwerpen van Derek Hutchinson. De Andromeda lijkt erg veel op de Sirius. Wel veel 'Amerikaanse' details. Positief (gewicht) is dat ze 'vacuum bagged' zijn. Negatief lijken de dunne hard plastic ingelijmde schotten waarbij ik graag eens een 'thermosfles-test' wil uitvoeren om te bepalen hoe breekbestendig de schotten zijn. Enkele medewerkers willen een nieuwe kajak kopen en na dit avondje testen zijn hun opvattingen over 'wankel' iets gewijzigd.

Vrijdag 6 juni
Mark en Mel hebben vandaag een groep voor 'Coastal Kayaker Level 1' van de American Canoe Association (ACA). Ik assisteer en heb zo mijn eerste ervaringen met het lesgeven op de Amerikaanse (ACA) manier. Er zijn eigenlijk niet zo erg veel verschillen met NKB of BCU. Het leukste van de dag is de 'paddle-float re-entry'. Al op het eerste niveau wordt al verwacht dat je een zelfredding kunt doen. Mark legt uit dat de BCU geen 'paddle-float re-entry' kent omdat ervan uit gegaan wordt dat je nooit alleen op zee gaat. De BCU hecht meer waarde aan de x-redding, hier de T-rescue genoemd. In de morgen gaat er iemand om die ik met de 'standaard' x-redding weer in de kajak help; klimmen tussen de kajak in. 's-Middags legt Mel de 'American way' uit: buitenom. Met de zeer grote kuipen hier is de instap buitenom via het achterdek en je omdraaien in de kuip natuurlijk geen probleem. Maar terug naar de 'paddle-float re-entry'. Wat in ieder geval opvalt is dat deze zelfredding erg lang duurt. Voordat de 'paddle-float' opgeblazen is en de redding start ben je wel een paar minuten verder. Voorts moet er steeds druk op de 'paddle-float' uitgeoefend worden. Zoniet, zo legt Mel uit, heb je kans op een 'yellow rainbow' die van veraf te zien is... Terug in de kajak begint het handpompen; daarna het opbergen van de 'paddle-float'. De hele redding duurt minimaal vijf minuten. Het positieve is dat er aandacht wordt besteed aan omslaan en reddingen, maar een 'paddle-float re-entry' in ruw water is erg 'tricky' zoniet onmogelijk; een vals gevoel van veiligheid.

Zaterdag 7 juni
Oorspronkelijk stond een 4-star training aan de oceaankust van Assategue Island op het programma. Met maar één deelnemer wordt de cursus afgelast en ook Mark gelijk ergens anders ingezet. Op de Piscataway creek locatie help ik Myra. 's-Avonds een tochtje naar Little Hunting creek aan de overzijde van de Potomac met Chris, Doug, Patty en Ian. Ik vaar een Current Designs Slipstream met een carbon Werner Camano cranked shaft peddel. Deze kajak heeft Mel op het oog, maar ze was juist aan het heroverwegen. Ik kan de verwarring alleen maar groter maken omdat de kajak eigenlijk wel lekker vaart.

Zondag 8 juni
Ik stond eigenlijk nergens voor ingepland, maar Tracey 'verwacht' eigenlijk dat ik meega op een 'gezinsuitje' in de ochtend dat zij leidt. We zien osprey, herten en bald eagles. 's-Middags help ik haar met een groep 'Girl Scouts of America' die deze activiteit nodig hebben voor hun 'adventure badge'. Ik mag het stoppen uitleggen en laat zien wat de meest effectieve manier is: omslaan. Natuurlijk tot grote hilariteit van de groep. Het is een leuke activiteit en Tracey weet wel raad met zo'n groep. Haar splinternieuwe Romany LV is gehavend teruggekomen van een weekje 'Guide Training' aan de oceaankust van Maine. De meeste anderen hier zijn juist extreem voorzichtig met hun kajaks; elk krasje wordt vermeden.

Maandag 9 juni
Vandaag begeleid ik Tracey met een hele klas van de St. Thomas Moore School voor een kano-uitje. Het geplande pauze strandje wordt bezet door een nieuw osprey nest. Met deze horde jeugd wordt het een marginaal strandje met opkomend water.

Dinsdag 10 juni
Eindelijk eens tijd om mijn vaarkleding goed te spoelen. Het is erg warm; een voorproefje voor wat gaat komen? Doug gaat een kano-rek maken voor op de drijvende kano-vlonder. In een 'onbewaakt' ogenblik biedt ik hem aan te helpen. Alleen het sjouwen van de tweepersoons OldTown Otters vereist al twee dragers; wat een 'krengen'. We zijn tot 21:30 bezig en kunnen met het laatste licht nog net het resultaat van onze noeste arbeid bewonderen. En ik ben gelijk 'geacclimatiseerd'.

Woensdag 11 juni
Weer een avondje 'staff training'. Ik neem de 3-star skills door en kom erachter dat de BCU hoge steun misschien wel moeilijker is dan de 'Dutch high brace'. Van de BCU hoeft het oor het water niet te raken; de kajak moet uitsluitend uit balans zijn. Maar voor deze 'halve' hoge steun lijkt veel meer kracht vereist in de bovenarmen en is daarmee misschien zelfs 'gevaarlijker' tijdens het leren dan een extreme hoge steun. Iets voor een volgende sessie om uit te proberen. Ik vaar vanavond in een Valley Aquanaut met een 'standaard' Lendal Nordkapp straight shaft peddel. Ik mag geen kritiek hebben op deze zeekajak. Alle rollen gaan uitstekend; de tweede zeekajak waarin me dat lukt.

Donderdag 12 juni
'7 AM dressed to paddle!' is de afspraak met Ian om te gaan wildwater varen in de bovenloop van de Potomac bij Old Angler's Inn. Doug is er ook in zijn zelfgebouwde 'antieke' C1. Het heeft de afgelopen week flink geregend en het gemeten niveau van de rivier bij Little Falls is vandaag 6.35 ft. en 45000 cfs. Standaard voor deze periode is 6200 cfs. Ik ben er al om 06:00, want dit keer neem ik geen verkeerde afslag. Ook andere wildwater vaarders blijken het niet te kunnen laten om even te spelen voordat de werkdag begint. Op het eerste stuk is het waterniveau hoog genoeg dat ook zeekajaks hier zouden kunnen oefenen met sterke 'eddy-lines'. Voor BCU 4-star is dat echter niet vereist. Doug klaagt over het gebrek aan duidelijk afgebakende keerwaters. Vandaag 'zwerven' ze over de rivier. De eerste poging om verder stroomopwaarts te komen via een keerwater achter een eilandje faalt. Het zweet gutst van mijn voorhoofd. Het water is warmer dan verwacht en ik ben te warm gekleed. Ian en ik klimmen over het eilandje heen en ons wacht een rustig keerwater dat ons weer een stukje verder stroomopwaarts brengt. Nu zijn we eindelijk bij het speelplekje. Ik ben al uitgeput. Het lukt mij in eerste instantie niet bij de staande golf te komen. Ik moet zelfs een keer rollen; wat pas bij de tweede poging lukt. Mijn kajak begint water te maken en bij het legen blijkt dat de waterstop is verdwenen; oops: uitrusting niet gecontroleerd. Ian gebruikt een rubber handschoen als 'ballon' en 'taped' het gat verder dicht. Pas bij de vierde 'run' lukt het mij de staande golf te pakken en van een afstandje lijkt het erop dat ik volledig de controle heb over het gebeuren. Hierna begin ik 'af te takelen' en ik houdt het voor gezien; uitgeput. Toch kan ik het niet laten Ian te volgen in een ander ruw stukje. Ik heb een iets langere kajak en mij lukt het om iets bovenstrooms in een keerwater te komen. Dit blijkt echter een zo sterk keerwater, dat ik met volle kracht peddelen niet kan voorkomen dat ik weer in de hoofdstroom gezet wordt. Dit is een erg 'wit' stukje zonder enig systeem. Ik ga om en na twee mislukte rollen zit ik nog steeds vast in het ruwe water. Ik probeer even te wachten, maar voel nog steeds geen rustig water. Een laatste poging, bijna buiten adem, mislukt ook en ik stap uit. Ik hap naar adem en Doug probeert mij naar de kant te slepen, maar daar doemt het volgende rotsje alweer op. In rustiger water doe ik tenslotte maar een 're-entry' en met een half gezonken kajak vaar ik naar de kant om deze te legen. Een 're-entry and roll' hadden Ian en Doug nog niet eerder op wildwater gezien. Ik blijf natuurlijk met de frustratie zitten dat de rol niet lukte toen het echt nodig was; vergeten als 'last resort' de volledige peddel te gebruiken als hefboom. Volgende keer beter. Keerwatertjes pakkend varen we terug naar het instappunt. Hier geeft Doug even instructie hoe je in een C1 moet rollen met een 'lage steun'. Het in- en uitstappen is al een uitdaging op zich. De rol is erg verwarrend. Volledig uitgewoond zit ik nu in Alexandria deze tekst uit te tikken.

Vrijdag 13 juni
Vandaag staat er een BCU 3-star assessment op het programma. Er zijn twee kandidaten. Alison wacht al ruim een jaar op de mogelijkheid voor een examen in de buurt. Ze vaart in een 14' Carbon/Kevlar Impex Mystic zeekajak. Jessica verschijnt met een 19'6" plywood 'Superior Kayaks' 'Hawk SS' zeekajak met bijpassende Groenlandse peddel. Een foto van deze prachtige zeekajak volgt hopelijk binnenkort. Ik leg heel 'omzichtig' uit hoe ver ik de hoge steun en scullen minimaal verwacht. Ik wil hen niet de 'Nederlandse' norm opleggen met het oor in het water. Dit doen ze heel 'houterig' en als ze vragen of ze het op hun manier mogen doen, worden het gelijk extreme hoge steunen en scullen. Het niveau is dus erg hoog en voor hen valt er op vlakwater (3-star) niets meer te leren.

Zaterdag 14 juni
Wederom help ik Mark met een 'ACA Level-1 Coastal Kayaking' cursus. De groep bestaat uit 11 personen. Het is verschrikkelijk warm in de felle zon. Zelfs in mijn korte neopreen is het vrijwel ondraaglijk warm. Vandaag is dus zwembroek en katoenen T-shirt voldoende, met het verplichte zwemvest. Spatzeil alleen om te doen bij 'natte' oefeningen. Maar het water is zo warm (25 graden Celcius) dat dit ook niet voor veel afkoeling zorgt. In de namiddag betrekt de lucht en na de eerste bliksemflitsen spoedden wij ons aan land. Binnen een kwartier breekt het onweer met harde windvlagen boven onze hoofden los. Alle kajaks zijn net op tijd gezekerd. Door de regen koelt het gelukkig een beetje af. Ian weet te vertellen dat er op de bovenloop van de Potomac bij Great Falls een aantal wildwater vaarders zijn gered na een 'flash flood'. De 'weather radio' waarschuwt voor 'flash floods' in diverse gebieden. Door het aanhoudende natte weer van de afgelopen periode is de bodem verzadigd en zorgt elke onweersbui voor 'vloedgolven'.

Zondag 15 juni
Vandaag help ik Ian met een 'ACA Level-1 Coastal Kayaking' cursus. Het weer is perfect. Eindelijk eens 'normale' temperaturen bij een bewolkte lucht. De groep (10 personen) leert erg snel en aan het einde van de dag kunnen zelfs enkelen een goede hoge steun maken. Verder natuurlijk veel zwempartijen door het actieve oefenen van de deelnemers. Veel x-reddingen en natuurlijk de 'onvermijdelijke' paddle-float re-entry.

Maandag 16 juni
Vanaf morgen begeleid ik een 5-daagse 'River Sojourn' op de Potomac. Deze kampeer toertocht wordt tot in de puntjes georganiseerd met gidsen, 'interpretive programs', volgauto, volgboot, eten, EHBO, etc. De te varen afstanden zijn niet indrukwekkend, maar het volle dagprogramma en de organisatie daaromheen des te meer. Ian is volgende week maandag en dinsdag vrij; misschien dat we dan de Atlantische kust wat kunnen verkennen.

Dinsdag 17 juni (Pohick Bay - Mason Neck; 7 mi)
Weer: 08:00: E 5-10 kn; waves < 1 ft.; chance of showers. 12:00: E 10-15 kn.
HW Gunston Cove: 10:47

Judy haalt Tracey en mij op bij Piscataway om 05:30. De '2003 Potomac River Sojourn' is afgelopen zaterdag begonnen bij Anacostia Park nabij het centrum van DC. Deze meerdaagse tocht is een jaarlijks terugkerend evenement dat aandacht besteedt aan de natuurwaarden langs de Potomac rivier. De Potomac was twintig jaar geleden een zwaar vervuilde rivier. Tracey, Todd en ik hebben de leiding op het water. Bob Murphy, Scott Meyer en Al Staats van de Alliance for the Chesapeake Bay hebben de leiding 'te land'. De volgboot 'Crazy Loon' wordt bemand door Dave Kelsey. Vorig jaar waren er maar liefst negentig (!) deelnemers en Judy is erg op haar hoede met de veiligheid en gezondheid van de deelnemers tijdens de tocht. Maar dit jaar zijn er 'maar' maximaal dertig deelnemers op enige dag. Vandaag starten we in Pohick Bay. Om 08:45 steken we van wal; negentien één en tweepersoons kajaks en kano's in alle soorten en maten. We arriveren echter al om 10:15 bij Hallowing Pt.; onze lunchplek. Al snel wordt een honkbalspel gestart en sneuvelt, onvermijdelijk, een blad van Bob's reserve peddel. De avond ervoor is in het kamp uitgebreid verslag gedaan van de stand van de 'Shad' populatie. Deze vissoort is een soort 'barometer' voor de waterkwaliteit in de Potomac. Aan de hoeveelheid osprey en adelaars lijkt het er erg goed voor te staan. Om 12:30 vertrekken we voor het tweede deel van de route, naar Mason Neck Wildlife Refuge. Om 14:00 bij High Pt. Om 14:30 bij Sandy Pt. Om 15:20 landen we bij Mason Neck. Helaas begint het te regenen. Er is transport geregeld terug naar Pohick Bay. Mijn nieuwe tent wordt goed getest in de continu stromende regen. Helaas wordt door de regen de barbecue afgelast en eten en schuilen we onder de houten 'shelter'. Het avondprogramma wordt verzorgd door 'singer/songwriter' Don Chapelle. Later arriveert Cliff Fairweather die over de uilenpopulatie verteld; toepasselijk in het aardedonker. De hele week gebruik ik een Valley Aquanaut en afwisselend Lendal Kinetic Touring en Werner Kauai (?) peddels met 'crank shaft'. Beiden zijn carbon en ik wordt hier dus flink 'verpest' met al die lichtgewicht peddels.

Woensdag 18 juni (Mason Neck - Quantico; 9 mi)
Weer: 08:00: S 5-10 kn; waves flat; chance of showers and thunderstorms. 12:00: Variable 5-10 kn; waves flat.
HW Gunston Cove: 11:00

Mijn tent is in ieder geval waterdicht en het houdt zelfs op met regenen. Todd wordt afgelost door Jess. We starten om 09:30 meet vijftien boten in Mason Neck en steken Belmont Bay over bij het smalste stuk. Halverwege komen we de bakens tegen die de vaargeul markeren. Het rode baken is (nog) niet ingepikt door een osprey paar en ik wordt aangemoedigd dit baken te beklimmen voor het maken van groepsfoto's met ieders camera. Dave is jarig vandaag en pas nu, in het diepe vaarwater, lukt het ons hem naderbij te lokken om hem daarmee te feliciteren. Om 10:30 bij Deephole Pt. De waterkaart geeft aan de westkust van Quantico Bay een moerasgebied aan met een 'doorgaande' route. De route loopt dood in een dicht veld waterplanten. Maar we zien reigers, osprey, adelaars en vier waterslangen die zich opwarmen op boomstronken in het water. Van 12:20 tot 14:15 lunchen we bij Leesylvania State Park. De parkwachter geeft een rondleiding op het centrum. Het hele gebied was ooit eigendom van de vader van Robert E. Lee. De overvolle 'sandwiches' van ontbijt en lunch liggen mij zwaar op de maag. Ik verwissel mijn Aquanaut met de Hawk van Jess. Ik ben voorvaarder en moet mij 'inhouden' om niet te snel te varen met deze extreem snelle zeekajak; ondanks het gebruik van de Groenlandse peddel. De zeekajak vaart zo lekker dat ik de slapende voeten graag op de koop toe neem. Vlak voor het aanlanden bij Quantico om 16:00 neem ik mij de tijd om wat 'capsize manoeuvres' door te nemen. Met aanwijzingen van Jess lukt de 'balance brace'. Alle rollen gaan echter een stuk moeilijker door het andere 'gevoel' dat de zeekajak geeft en de smallere bladen van de Groenlandse peddel. Maar eigenlijk zou het met deze zeekajak makkelijker moeten gaan; er valt nog steeds wat nieuws te leren. Quantico is een dorpje dat volledig ingesloten is door het grootste legerkamp van de US Marines. De organisatie had een afspraak gemaakt voor het kamperen in de jachthaven. Maar het blijkt dat deze hiervoor niet bevoegd was. Door interventie van de burgemeester mogen we nu in het stadspark kamperen. Maar niet nadat de burgemeester ons op een langdradige speech 'trakteert' en we nu op de hoogte zijn van alles wat we juist niet wilden weten van Quantico (500 inwoners). Door de vele regen en de hoge waterstanden ligt het strand bezaaid met drijfhout en afval. Het afval wordt verzameld en in en naast de spaarzame afvalbakken gedeponeerd. Het zal wel het lokale nieuws halen als de afval ophaaldienst concludeert dat kajak vaarders wel erg veel afval achterlaten... Een fractie van het hout wordt verzameld voor een kampvuur. We hebben hiervoor toestemming van de burgemeester, maar we weten niet of hij voor deze beslissing bevoegd was. 's-Nachts begint het te regenen.

Donderdag 19 juni (Quantico - Camp Merrick; 13 mi)
Weer: 08:00: S 5-10 kn becoming light; waves < 1 ft.; showers and thunderstorms especially this morning.
HW Liverpool Pt.: 10:26

De ochtend begint met regen. Het ontbijt bestaat uit een keuze uit vier soorten warme sandwiches: egg, egg/bacon, egg/turkey en 'combo'; een combinatie van voorgaande drie. De samenstelling van de groep wijzigt. Ian lost Tracey af. We zijn vandaag met tien boten op het water. Er is gedurende de week dagelijks contact met 'Alexandria store' voor overleg over het al dan niet door laten gaan van de tocht. Ondanks de waarschuwing voor onweersbuien steken we, na zo'n overleg, om 08:45 van wal. De 'Alexandria store' heeft via internet gezien dat er op korte termijn geen buien onze kant op komen. We beginnen met een oversteek van de Potomac; 09:15 overkant. Er is nauwelijks vrachtverkeer op deze rivier. In vroegere tijden was Alexandria, in de staat Virginia een belangrijke havenstad. Nu wordt de rivier uitsluitend nog gebruikt door duwbakken van en naar zandafgravingen. Het papier voor de lokale krant wordt na hun overname ook niet meer via de rivier vervoerd. Gedurende de rest van de tocht zie ik slechts een enkel duwbak transport en sporadisch pleziervaart. Daarnaast is de rivier flink aan het verzanden en kunnen er ook geen grotere schepen meer op varen. Vanaf nu zien we net zoveel adelaars als osprey. Iedere kilometer heeft wel een nest van deze vogels. Ik kan alleen maar concluderen dat de adelaar hier net zo 'gewoon' is als in Alaska; inclusief het mij vertrouwde geluid dat de adelaars maken. Om 10:15 zijn we in Mallows Bay. Hier zien we het resultaat van een vreemde geschiedenis. In een wedloop tegen de verliezen in de koopvaardijvloot werd in 1917 een enorm scheepsbouw programma nabij Quantico gestart. Organisatorisch was het een puinhoop en kwalitatief deugden de schepen niet. En uitgerekend op het moment dat de meeste schepen van de helling rolden eindigde de eerste wereldoorlog. De schepen werden nog tijdelijk tegen hoge kosten 'drijvende' gehouden maar daarna tot zinken gebracht. Ondanks deze enorme mislukte operatie moeten de Amerikanen toch wat geleerd hebben want in de tweede wereldoorlog rolden er inderdaad meer Liberty schepen van de helling dan de Duitsers tot zinken konden brengen. Wat nu nog rest zijn de begroeide contouren van de scheepswrakken en heel veel bandijzer en spieën. Het is erg 'tricky' hier te varen aangezien al dat ijzer net onder de oppervlakte zit en een kajak makkelijk kan beschadigen. Het is erg warm geworden en dat is een goed excuus voor wat natte oefeningen. Jess demonstreert wat 'capsize manoeuvres'; een 'balance brace' zonder gebruik van de peddel en wat varianten van rollen. Ian en ik blijven zo wel voorlopig 'achter de feiten aanlopen'. Van 12:00 tot 14:15 pauzeren we in Wades Bay. Hier geeft een geoloog uitleg over de geologie van het gebied. Daarna gaan we samen met de parkwachter van Purse State Park op fossielenjacht. De 'spanning' is snel verdwenen als blijkt hoe makkelijk het is om fossiele haaientanden te vinden. Om 14:40 zijn we bij Smith Pt. Om 16:30 arriveren we bij Camp Merrick. Het avondprogramma is 'Contra dancing with Rakes & Roses'; traditioneel Amerikaans dansen op muziek met Ierse invloeden.

Vrijdag 20 juni (Camp Merrick - Nanjemoy; 9 mi)
Weer: 08:00: N 5-10 kn; waves < 1 ft.; rain heavy at times, thunderstorms also possible.
HW Maryland Pt.: 10:30

Om 10:00 vertrekken we met dertien boten van Camp Merrick. Het weer ziet er ondanks de verwachting goed uit. Het betrekt echter snel en het wordt flink kouder. Voor het eerst is het echt 'neopreen' weer. Oorspronkelijk wilden we de Nanjemoy Creek oversteken voor een bezoek aan een project voor 'submerged aquatic vegetation'; een project waar Bob bij betrokken is. Het toeval wil dat Jane langs onze route aan het water woont. Als de regen om 12:30 echt losbarst en de wind een oversteek niet toelaat zitten wij bij haar binnen warm aan de lunch. Om 14:30 houdt het op met regenen en varen we Nanjemoy Creek binnen. Het is nog steeds eb en met de noordenwind vorderen we maar langzaam. Vooral de open kano's hebben het moeilijk. Mark zit in een éénpersoons open kano en moet extra hard werken om de kano op koers te houden. Dave meldt zich via de marifoon af. Zijn taak met de volgboot zit er op. Het wordt weer zonnig en we pauzeren nog even bij Benny Gray Pt. Enkelen varen een stuk in Little Creek. Met mijn neopreen is het nu weer veel te warm en verkoeling makkelijk gevonden. Om 17:00 landen we aan bij het Environmental Education Centre. Met een kampvuur en kinderen in de buurt wordt ik verder ingewijd in een typisch Amerikaanse gewoonte. Een 's'more'; in het vuur verwarmde 'spekkies' (marshmallow) tussen twee zoete 'Graham crackers' en gesmolten chocolade. In verband met de regen heeft de organisatie 'cabins' geregeld. Laat het nu juist vannacht niet meer regenen... Het avondprogramma gaat aan ons (Ian, Jess en ik) voorbij. Wij laden de boten op de trailer. Morgen is er een kort afsluitend tochtje naar Aqualand. In verband met de broodnodige nachtrust laat ik ook het bezoek aan de sterrenwacht aan mij voorbij gaan.

Zaterdag 21 juni (Pope's Creek - Aqualand; 3 mi)
Weer: 08:00: NW 5-10 kn; waves < 1 ft.; scattered showers and thunderstorms, some storms could contain small hail.
HW Riverside: 11:00

Om 10:30 steken we van wal bij Gilligan's Pier. Het waait al flink; tegen het maximum van de voorspelling. De al korte tocht wordt afgebroken bij Aqualand. Er staat zowaar ietsje 'branding' en we landen aan in de luwte van een strekdam. De wind wakkert aan en is nu minstens kracht vier. Hier hebben we dan eindelijk de barbecue. Ik denk dat ik gedurende deze week eerder aangekomen ben dan afgevallen.

Zondag 22 juni
Ik heb heerlijk uitgeslapen. Dat levert 'jaloerse' opmerkingen op van de instructeurs die al om 08:00 in de weer zijn met de voorbereidingen voor wat weer een drukke dag gaat worden. In de namiddag probeer ik wat nieuwe technieken uit, maar dat blijkt niet zo een goed idee. Omdat ik flink zit te stuntelen is het veel gespetter en weinig techniek. Veel vaarders die even een bootje komen huren vragen zich af of ik niet in nood ben. 's-Avonds (18:30) met Patty, Bob en Valerie een lange tocht stroomafwaarts Potomac gevaren; tot aan Marshall Hall. De ouders van Valerie hebben haar en haar zus onuitsprekelijke Nederlandse namen gegeven. Trijntje kan een doorsnee Amerikaan niet uitspreken. We zijn pas om 22:30 terug in Piscataway Creek. Het lijkt erop dat ik weer een weekje 'sojourn' tegemoet ga; nu op de Patuxent River. Deze rivier eindigt in het befaamde Chesapeake Bay. De afspraak met Ian wordt een week opgeschoven. Ik heb inmiddels een zeekaart van het gebied rond Fisherman's Island (12224). Op het eerste gezicht lijkt het gebied een beetje op de Waddenzee. Nu nog de tijd en maatjes vinden om er te gaan varen.

Dinsdag 24 juni (Mt. Calvert - Patuxent River Park)
HW: 14:45
Ik los Judy af. Bij de kennismaking blijkt er nog een 'Nederlander' in ons midden. Helena is in 1967 naar de VS geëmigreerd. Wij kunnen weer eventjes Nederlands praten. Deze tocht is wederom georganiseerd door de Alliance for the Chesapeake Bay . Het ochtendprogramma bestaat uit een motorboot tochtje en een wandeling in Jug Bay Natural Area. De parkwachter verteld dat de natuurlijke begroeiing van 'wild rice' erg lijdt onder de begrazing van 'resident' ganzen. Nu zijn stukken moeras afgeschermd met gaas. De ganzen worden 'normaal' gejaagd. De ganzen die hier tijdens de trek neerstrijken zorgen in dat jaargetijde niet voor problemen met overbegrazing. De parkwachter geeft vol gas in de smalle kreken en ik zie nergens een bordje 'no wake zone'. We bekijken nog even een osprey nest van dichtbij. Het is moeilijk voor te stellen dat ruim driehonderd jaar geleden deze wateren bevaren werden door zeegaande schepen voor het laden van onder andere koffie. Het is erg warm en ik kan mijzelf nauwelijks op de been houden. De voorspellingen voor de week zijn temperaturen van 90 graden Fahrenheit. Voor de lunch wandelen we naar het bezoekers centrum. Onderweg lopen we langs een mink hol. Af en toe 'schiet' er een mink door het struikgewas. Eénmaal in de kajak op het water begin ik te wennen aan de hitte. Samen met Sue en Tracey houden we een oogje in het zeil op de 33 boten op het water. Onderweg pauzeren we regelmatig om te drinken en te zwemmen. Op het land zijn Brooke, Lou, Al en Amy verantwoordelijk. Bij aankomst krijgen we een 'hay ride' naar de camping. Hier wacht ons een koude douche. Ondanks de enorme hitte is dat toch even wennen.

Woensdag 25 juni (Patuxent River Park - King's Landing)
HW: 14:00
Elke dag zijn er wel een paar nieuwkomers en vertrekken er een paar. Vandaag zijn we met 24 boten op het water. Tracey houdt dagelijks een praatje over veiligheid. Het onderwerp vandaag is 'schimmelinfectie'. Tot grote hilariteit van de groep gaat Tracey diep in op deze materie. We lunchen om 13:15. Om 16:15 arriveren we in King's Landing. Het avondprogramma bestaat uit een lezing over de historie van King's Landing door de parkwachter. Het gebied is rijk aan historie rond indianen en slaven. De meeste namen van de rivieren hebben een indiaanse oorsprong. Daarna een kleine voorstelling, een 'Mummer's Play', door een groep schoolkinderen. Onderdeel daarvan is een 'contra dance'. En daar weet ik inmiddels alles van.

Donderdag 26 juni (King's Landing - Benedict)
Vanochtend helpen we een groep schoolkinderen met een onderzoekprogramma. Ook al bij de Potomac River Sojourn was het begrip 'SAV' een 'hot issue'; Submerged Aquatic Vegetation. In een drijvende bekisting van gaas moet een bak waterplanten worden neergelaten. Ik sleep een 'konvooi' van drie bakken. Regelmatige controle moet uitwijzen hoe snel de waterplanten op diverse locaties groeien. In onze groep neemt de jongen DJ al snel de leiding. Bij de onderzoekslocatie gaan de kinderen te water en staan ze tot hun knieën in de modder. Vanaf nu wordt het dan ook een zooitje. Paniek: een waterslang is in een open kano geslopen. De docente grijpt de slang en laat 'm te water. Vervolgens is er dus weer 'paniek' onder de kinderen omdat ze allemaal in het water staan. Maar de docente reageert 'logisch' door te zeggen dat er overal waterslangen te verwachten zijn. Nu neemt Rick de leiding. Hij is een ervaren open kano vaarder. Samen geven we aanwijzingen voor de bevestiging van de bakken aan afgezonken 'cinder blocks'. En nu maar hopen dat het onderzoek bruikbare gegevens oplevert. Het 'planten' ging in ieder geval niet volledig op een 'wetenschappelijke' wijze. We hebben een enorme vertraging opgelopen voor de rest van de dag. De 'safety briefing' van Tracey gaat vandaag over 'trench feet'; altijd natte voeten die verweken. We vertrekken pas om 13:30 met 24 boten en moeten dan nog ?? mijl varen. Tot overmaat van 'ramp' vaart er ook nog een journalist mee die af en toe uitgebreid vaarders interviewt en het zo ook niet opschiet. Om 16:45 komen we bij de Chalk Point Power Plant. Dit bedrijf is mede sponsor van de tocht en er is een rondleiding voor de liefhebbers. Tracey, Lou, Al, Sue, de journalist en ik varen in de tussentijd een stukje Swanson Creek in. Pas om 18:00 vertrekken we voor het laatste stuk naar Benedict waar we om 19:00 aankomen. Sommigen moeten hun auto nog ophalen uit King's Landing. We eten in een restaurant. Ik ga mee met de tweede lichting. Na het eten is er nog een 'coffee bar' en een praatje van een 'waterman'; een krab visser. We komen alles te weten over het vissen op krab. Vandaag was er dus een 'onmogelijk' druk programma. Het positieve is dat ik redelijk fris blijf ondanks de hoge temperaturen.

Vrijdag 27 juni (Benedict - Patuxent Campsites)
Weer: W 5-10 kn becoming NW
HW: 14:00

Vandaag helpen we bij een 'oyster recovery program' van de Oyster Recovery Partnership . We vertrekken om 10:15 met 29 boten en komen om 11:00 aan bij Trent Hall. Hier wacht een motorboot ons op met een lading zakken met op oesterschelpen gekweekte jonge oesters. In een afgebakend gebied mogen we de oesters te water laten. Als presentje krijgen we een pet. Dit is een welkom geschenk voor mij aangezien ik slechts één ander petje bij mij heb. Na een heerlijke lunch (13:40) en wat afkoeling in het water vertrekken we om 15:10. Het water is nu echt zout en ik voel mij volledig in mijn element. We steken de Patuxent rivier over naar Sheridan Pt. Na de oversteek is het moeilijk de groep bij elkaar te houden. Ik vaar vooraan en moet de andere voorvaarders regelmatig manen langzamer te varen. Ik wordt via de marifoon opgeroepen door Sue. Eén van de vaarders lijkt ernstige zonnebrand opgelopen te hebben. Wat daarna volgt is een interessante ontwikkeling rond het gebruik van communicatie middelen. Blijkbaar kan Dave in zijn volgboot Sue en mij niet ontvangen. Ik moet dus helemaal naar Dave sprinten om hem te vertellen dat hij de vaarder op zijn boot moet nemen. Ook na een test lijken wij niet meer via de marifoon met Dave te kunnen communiceren. Tracey verteld dat de 'weather radio' meldt dat er een zware onweersbui onze kant op komt. Het is nu windstil. Ik neem de groep mee richting een veilig strandje voorbij Prison Point. Sue, Tracey en Dick handelen de zaken verder af met Dave. Eénmaal veilig aan land wordt ik opgeroepen door Sue. Zij maakt samen met Dick de korte oversteek van de baai om te kijken of er een snelle doorsteek of overdraging is door een moeras gebied. Dit zou ons voor de storm al op de camping kunnen brengen. Er blijkt geen doorsteek en tijdens de communicatie of Sue en Dick wel of niet terug moeten keren laat de batterij van de marifoon van Sue het afweten. Het signaal valt tijdens het praten steeds weg. Uiteindelijk wordt het een 'klik' communicatie. Sue kan mij nog wel ontvangen en op de oproep om met twee klikken te bevestigen dat Sue en Dick OK zijn volgen eerst drie klikken (?). Wederom gevraagd volgen er twee klikken. We gaan ervan uit dat beiden veilig aan land zijn. De storm barst los en in 'no-time' is de vlakke rivier verandert in ruw water. Wij zitten op een strandje aan hoger wal. Tracey legt de groep uit wat te doen bij bliksem. Het onweer was binnen een half uur bij ons, maar ook weer binnen een half uur voorbij. Nog steeds verloopt de communicatie met 'Crazy Loon' moeizaam. Vanaf de camping communiceert ook nog eens 'Sojourn Support'. Ik vervang de accu van mijn marifoon; voor het geval dat. Na de oversteek van Battle Creek komen we eerst Dick tegen. Bij het ronden van het schiereiland in Jack Bay komen we Sue tegen. Om 17:30 zijn we op de camping in Jack Bay. Ik heb weer een gezond wantrouwen ten opzichte van technologie; in dit geval de marifoon. We hebben een heerlijke avondmaaltijd met 'crab cake' en aardbeien gebak. Helaas moet ik morgenochtend alweer weg. De Patuxent is een prachtige rivier. Ik wordt 's-ochtends vroeg afgelost door Jess.

Zaterdag 28 juni
Vandaag een BCU 2-star training voor zes personen. Ook nu is het weer moeilijk om 2-star niveau gescheiden te behandelen van 3-star. De meesten varen al een jaar en hebben al een eerdere cursus achter de rug.

Zondag 29 juni
Vandaag een BCU 2-star assessment voor twee personen. Enkele technieken kunnen beter maar de meeste zitten boven 2-star niveau. BCU 2-star is 'an improvement award that covers the basic flat water skills. The emphasis is on creating the desired movement of the boat through developing an understanding of cause and effect rather than concentrating on rigidly defined strokes.' Beide voldoen dus aan die eis. Ian pikt mij om 19:30 op voor de vier uur lange rit naar Kiptopeke State Park.

Maandag 30 juni (Fisherman's Island - Cape Charles)
Weer: Chesapeake Bay: SW 5-10 kn becoming SE; seas < 1 ft.
Weer: Ocean coast: SW 5-20 kn becoming S 10-15 kn; seas 2 to 3 ft.
HW Chesapeake Bay Bridge: 09:33

We gaan om 10:35 te water bij het Eastern Shore National Wildlife Refuge. Dit brengt ons bij een kanaal van de 'Intracoastal Waterway'. We varen rond Fisherman's Island en tweemaal onder de Chesapeake Bay Bridge Tunnel (11:20). We zien veel pelikanen. We spelen in een branding van 30-70 cm. Het is niet veel, maar het beweegt en het is zout. Het weer is warm genoeg voor regelmatige verkoeling. We nemen een korte pauze op een zandplaat (12:30). Tussen ondieptes door varen we richting Smith Island. Hier hopen we halverwege een overdraagplaats te vinden. Helaas is het tegen laagwater als we daar tegen 14:00 arriveren. Een dicht struikgewas in lage duinen verhindert ons te kijken of het overdragen theoretisch mogelijk is. Op het strand ligt een enorme aangespoelde zeeschildpad. Om 14:35 vertrekken we weer. De zuidpunt van Chesapeake Bay is aan drie zijden onbeschut. Bij windrichtingen van noordoost tot en met noordwest is er overal wel een plaats te vinden met ruw water en branding. Verder veel zandplaten en bakens voor interessante tochten en navigatie. Een beetje vergelijkbaar met Den Helder en Noorderhaaks. De vloed is inmiddels begonnen en we varen nu tegen een sterke stroom in door het kanaal. Om 16:30 zijn we terug bij de auto. Het geultje is gelukkig ook bij laagwater bevaarbaar. We nemen een drankje aan de westzijde bij 'Sunset Beach'. We besluiten om morgen in de buurt van Assategue State park te varen. Daar aangekomen blijkt dat het State Park geen plek meer heeft. Het nabijgelegen Chincoteague National Park heeft nog wel plaats. Maar het park is vergeven van de muggen. Het 'ontkennen van het probleem' houd ik maar eventjes vol voordat ik toch maar in mijn tent vlucht.

Dinsdag 1 juli (Sinepuxent Bay - Ocean City Inlet)
Weer: NE 5-10 kn
HW Ocean City: 09:25

Assategue Island is een 'barrier island'. Het lage en zeer smalle eiland heeft nauwelijks duinen. We willen naar de doorgang bij Ocean City varen. Deze doorgang is na een storm ontstaan en daarna kunstmatig open gehouden. Omdat de oceaankust er wat 'eentonig' uitziet besluiten we via de Sinepuxent baai naar Ocean city te varen. We gaan om 10:05 te water om aan de westzijde van de brug die het vasteland met Assateague Island verbind. We varen tegen windkracht noordoost vier in; duidelijk een hardere wind dan voorspeld. We hebben geen kaarten en getij gegevens van dit gebied. Hoogwater bij Ocean City is om 09:25 uur. Maar met alleen dat gegeven valt natuurlijk niet nauwkeurig te plannen. De baai is erg ondiep. Om 12:15 zijn we bij de met betonblokken verstevigde doorgang naar de oceaan. We pauzeren tot 12:45. Op het strand doe ik een verrassende vonst. Er liggen veel skeletten van 'Horseshoe crabs'. Deze grote dieren uit de prehistorie hebben blijkbaar iets goed gedaan; ze bestaan nog steeds. Er 'lopen' drie levende exemplaren op het strand. Erg snel zijn ze niet aan land; vier centimeter per minuut. Een smalle doorgang en springtij eb zou toch iets van sterke stroming of misschien wel een 'tidal race' moeten opleveren. De verwachting wordt bewaarheid. We kunnen spelen in een kleine 'race'. De zware motorboten die de geul bevaren maken het alleen maar leuker. Aangezien er ook bootjes midden in de vaargeul vissen (?!) denk ik dat het niet bezwaarlijk is als ook wij hier varen. Om 13:45 beginnen we aan de terugtocht. Natuurlijk tegen de stroom in. Maar om 15:30 zijn we terug bij het vertrekpunt. We hebben dit weekend twee 'hot-spots' ontdekt. Ook Ian was hier nog niet eerder geweest. Het enige nadeel is de lange reistijd. Doug zou later vertellen dat even noordelijker, bij Indian River Inlet, ook een sterke getijstroom staat. De nationale feestdag, 4th of July, zit er aan te komen. Alle kajaks en alle medewerkers worden ingezet op tochten voor het bekijken van het vuurwerk vanaf diverse locaties op het water.

Vrijdag 4 juli (Independance Day)
Deze 'werkdag' begint om 08:00. Samen met Ian een Level-1 Coastal Kayaker cursus. Om 18:00 alweer de voorbereidingen voor de avondtocht voor het bekijken van het vuurwerk vanaf het water. In totaal 44 deelnemers en Alan, Bob, Jess, Mel, Vicky en ik als begeleiding. Met alle lampjes aan is het net een groep vuurvliegjes. Het is erg heiig en van het Washington DC vuurwerk is slechts weinig te zien. Gelukkig biedt het nabijgelegen Mount Vernon voldoende spektakel. Er is één 'zwemmer' en om 23:00 is iedereen weer aan land. De 'werkdag' eindigt om 24:00. Ik vraag mijn collega's wanneer zij tijd hebben voor lunch en avondeten. Het antwoord is 'Granola Bars'. Er waren vanavond tochten op vier verschillende locaties in en rond Washington DC.

Zaterdag 5 juli
Wederom een Level-1 Coastal Kayaker cursus. Nu met Marcus. Na een niet geplande x-redding ben ik mijn plastic notitiekaartje kwijt; vergeten te zekeren. Eén van mijn belangrijkste uitrustingstukken ligt nu op de bodem van Piscataway Creek. Het is extreem warm en zonnig; smeren, drinken en zwemmen.

Zondag 6 juli
Vandaag mijn grootste uitdaging als instructeur tot nu toe. Drie deelnemers aan een BCU 2-star cursus in extreme hitte. In de ochtend ben ik al door mijn normale dagvoorraad drinkwater heen. Ken is enthousiaster dan de combinatie van zijn lichaamsbouw en vaardigheid toelaat. Maar één aspect zit er goed ingebakken; de 'C-to-C' beweging. Nog zonder uitleg van de peddelsteun weet hij zich regelmatig uit 'onmogelijke' situaties te redden. Dat het niet altijd goed gaat vergeef ik hem graag. Met een 'scoop rescue' help ik hem weer in de zeekajak. De puntjesredding is de volgende uitdaging en ook dat krijgen we voor elkaar. Voor de x-redding nemen we alle tijd. Met vereende krachten lukt de instap buitenom. Ken's zelfkennis is erg groot. Hij heeft de laatste jaren erg weinig aan zijn conditie gedaan, zegt hij. Sue is een 'natuurtalent'; het automatisme van vader's 'C-to-C' is blijkbaar erfelijk. Hoe moet ik haar een lage steun uitleggen als ze de peddel niet nodig heeft? Met alle aandacht voor Ken lijkt Bob te weinig aandacht te krijgen. Hij vaart pas een maand en sindsdien vrijwel iedere dag. Voor hem is gelukkig een half woord genoeg. In namiddag zoeken Mel, Patty, Jess en ik nog even verkoeling in Piscataway Creek. In dit energieke gezelschap en onder aanvoering van Jess worden er weer wat grenzen verlegd. Patty weet nu zeker dat ze kan eskimoteren. Mel rolt voor het eerst op open water en gelijk perfect. Van het lijstje van dertig 'capsize manouvres' van de Inuit kan ik er sinds vanmiddag drie nieuwe aftekenen; nog zo'n twintig te gaan denk ik. Jess probeert een 'no-hands roll'; met een luide 'klap' komt ze halverwege... Auw!, dat was een 'head-bang roll'. Afsluitend eten bij de Thai. Een perfecte dag.

Dinsdag 8 juli
In de middag komt de vertegenwoordiger van P&H langs in Alexandria met het nieuwe model Bahiya. Luidt dit model het einde van de Sirius in? 's-Avonds een house-warming party bij Ian. Hij geeft een dialezing van zijn aanééngesloten 'wandeltocht' dwars door de Verenigde Staten; 5300 mijlen tussen 12 april 1995 en 7 augustus 1997.

Woensdag 9 juli
Ik heb eindelijk de onderdelen bij elkaar voor een nieuw plastic notitiekaartje. De schoonheidsprijs zal het niet verdienen, maar deze uitvoering blijft tenminste drijven. 's-Middags samen met Mike, Mel en David oefenen in Piscataway Creek. Mike en ik zouden 's-avonds en eskimoteer les geven aan vijf personen. Maar in verband met een zwaar onweer wordt de les afgelast. De zeekajak van Mike waait van de drijvende steiger en is al snel zo'n honderd meter afgedreven voordat ik de zeekajak kan terugslepen.

Donderdag 10 juli
Mark heeft twee weken geleden zijn arm geblesseerd bij het tillen van zijn zeekajak op zijn auto. Het leek goed te herstellen, maar nader onderzoek leerde dat er een spier ernstig gescheurd is. De herstelperiode is zes weken. Zijn seizoen is dus aardig geruïneerd. Ik krijg het nu extreem druk. Al zijn lessen komen nu op mijn bordje. Donderdagavond een 'boat control master class' voor drie Finnen en een Amerikaan. De Finnen hebben een 'missie'; ze zijn zich aan het voorbereiden voor een oversteek tussen twee eilanden. Ze laten er geen gras over groeien; ze zijn zwaar in training en zeer gemotiveerd. Er dreigt onweer, maar zo gemakkelijk laat ik niet een leuke les aan mij voorbijgaan. In de buurt van de steiger weet ik de volledige les te benutten voordat het onweer echt losbarst.

Vrijdag 11 juli
Vandaag heb ik een privé les voor iemand die net een Nigel Foster Silhouette gekocht heeft. Hij heeft de zeekajak bestelt na een dag proefvaren in bijzijn van 'de meester' eerder dit jaar. De zeekajak wordt voor het eerst te water gelaten. Ik 'pluk' een Silhouette van het rek zodat ik zelf ook weet waarover ik praat. De combinatie van 'ronde' bodem en de 'hard chine' van alle Nigel Foster zeekajaks staat garant voor een 'bijzondere' ervaring; initieel erg wankel! Twee uur individueel les geven aan een gemotiveerd iemand doet wonderen. Hoge steunen met oor in het water en eskimoteren is het resultaat. Hij gebruikt de nieuwe peddel van Nigel Foster. Op het eerste gezicht lijken de bladen erg groot. Maar de bladen zijn ook iets korter, waardoor de peddel toch licht vaart. De rest van de dag gaat hij zelf varen. Pas om 19:00 uur is hij terug en bijzonder tevreden over de vaareigenschappen. De 27 vakantiekrachten van een advocaten-/patentbureau hebben een 'moonlight tour'. Vicky, Doug en ik begeleiden het geheel. De groep krijgt waar voor zijn geld want een prachtige zonsondergang wordt gevolgd door een heldere volle maan.

Zaterdag 12 juli
Met wat improvisatie maak ik een overdekte 'lecture room' op het grasveld van Piscataway creek voor een 'navigation class'. In de ochtend theorie en in de middag wordt het geleerde in de praktijk gebracht. Geheel toevallig blijkt de praktijksessie bijzonder goed uit te pakken. De matige wind zorgt al voor drift. Ondanks het feit dat de stroming minimaal is kan ik zo zelfs transitopeilingen benutten. Het strandje van Mockley Pt. biedt vervolgens voldoende tekenruimte om het allemaal uit te leggen. 's-Avonds heb ik in Alexandria samen met Patty een 'custom tour'. Het bekijken van het vuurwerk in Alexandria. Helaas gooit het weer alles in de war. Het onweer komt volgens de 'weather radio' precies boven Alexandria. De tocht wordt om 21:00 afgelast. Even later blijkt dat ook het vuurwerk wordt afgelast; een dag uitgesteld. We zijn de hele avond in de weer met resultaat nul. De frustratie laat zich goed wegeten bij de Mexicaan, alwaar ik aan onderkoeling tengevolge van de airconditioning ten onder dreig te gaan. Buiten regent het hard met flink veel onweer.

Zondag 13 juli
Normaal leidt Mark of Ian de cursus 'Coastal Kayaker Level 1'. Nu sta ik er alleen voor. Gelukkig heb ik nu al vaak genoeg Mark en Ian geholpen. De te behandelen technieken verschillen niet van de BCU. Behalve dan die 'paddle-float re-entry'. Ik heb een zware dag in mijn eentje. Mijn 'vooroordeel' over polyethyleen kajaks krijgt een 'finale' bevestiging. In plastic kajaks bestaat een schot uit een ingelijmd tien centimeter dik blok schuim. Tijdens de 'paddle-float re-entry' van Ernie klopt er iets niet. Zijn boeg zit ver onder water en zo zwaar weegt hij nu ook weer niet. Het is nog geen 'cleopatra's needle' en met een normale x-redding kan ik de zeekajak legen. Het blok schuim van het voorschot ligt half los in de kuip... De zeekajak is van een gerenommeerd merk met een 'grote naam' achter de schermen. Ik ga er maar van uit dat de polyethyleen zeekajaks een 'andere markt' bedienen dan hun polyester zeekajaks. Ik heb maandag en dinsdag vrijgehouden om wederom te gaan varen aan de kust. Maar het lijkt er op dat iedereen volgende week weer volledig is ingezet. Met Mel, Patty, Chris en David gaan we na 'work hours' nog even oefenen. Patty krijgt een stoomcursus 'hoge steun met oor in het water' en scullen om weer op gelijke 'hoogte' te komen met Mel. Nadat ook Chris beaamt dat de 'Dutch high brace' makkelijker is dan een 'BCU high brace' weet ik het nu ook zeker. Alles behalve een extreme hoge steun zorgt ervoor dat de zwaartekracht negatief uitwerkt op de benodigde kracht om weer overeind te komen. Ik heb zowaar een nieuwe 'geheime tip' om de hoge steun en het scullen makkelijker te maken... Maar om die te weten te komen moet je maar naar het Peddelpraat of het NKB-Vlieland zeekamp komen. Ik kan mijn 'frustraties' van vandaag aardig 'wegrollen'. Sommige nieuwgeleerde bewegingen beginnen een automatisme te worden. Natafelen bij de inmiddels bekende Thai.

Dinsdag 15 juli (Point Lookout - VirMar Beach; 13,4 nm)
Weer: Calm; waves < 1 foot
LW Point Lookout: 10:14
HW Point Lookout: 05:31

Samen met Patty om 07:00 richting Point Lookout aan de monding van de Potomac met Chesapeake Bay. Mel heeft haar SUV beschikbaar gesteld, omdat deze twee sets kanobeugels heeft. We starten bij de steiger in Point Lookout State Park. Voor de verandering is dit doordeweeks een 'no fee area'. Om 09:20 steken we van wal en ik weet nog niet wat de bestemming zal zijn. De weersverwachting geeft windstil weer en een golfhoogte van minder dan een voet. Het wordt een oversteek van de Potomac in zuidelijke richting van 6.7 nm. Het water is brak. Om 10:05 arriveren we bij de boei RA-A en om 10:30 bij de GC-5. We varen tegen de kentering en de stroming is minimaal. We kunnen op zicht naar deze boeien varen. Chesapeake Bay is hier zo'n 14 nm breed (oost/west). Maar omdat het allemaal laagland is zien we niets van de westkust. Om 11:20 landen we aan bij VirMar Beach. Hier staan kasten van huizen met privé strandopgang. We weten niet of het strand zelf ook privé eigendom is. Maar zoals gewoonlijk zijn de mensen die dit soort huizen en grond kunnen betalen meestal niet thuis. En er staan geen bordjes met 'No Trespassing'. Patty deelt Pitabrood met Hummus uit en met pindakaas gevulde crackers. Om 12:40 starten we de terugtocht. We schrikken even van een meter brede rog die langzaam onder het wateroppervlak wegzwemt. Nu wil ik eigenlijk precies bij Point Lookout uitkomen. Hiervoor kies ik een bovenstroomse koers van 030 graden. Een half uur vóór het Point Lookout baken wordt het koers 040 en eventjes zelfs koers 060. Oftewel het stroomt hier toch minimaal 1 knoop. We halen het baken (14:10) en even later ook Point Lookout zelf (14:40). Het baken markeert een ondiepte tot aan Point Lookout. Er zijn stroomrafelingen te ontwaren en bij wind en golven moet het hier aardig kunnen spoken. Om 14:55 zijn we terug bij de steiger. Patty kan haar eerste 'zeetocht' voor 4-star aantekenen. Ik verneem via de TV dat Europa gebukt gaat onder een hittegolf. Hier is het nu steeds iets boven de 30 graden Celcius, koel voor de tijd van het jaar. Ik houd het in mijn woonboot aardig uit.

Woensdag 16 juli
Samen met Mike doe ik vanavond een cursus eskimoteren voor vijf personen. Ik krijg de drie vastberaden 'Finnen'. Aan het eind van de avond kunnen ze alledrie eskimoteren. Na korte uitleg kunnen twee van hen direct een 're-enter-and-roll'. Duidelijk geen 'gemiddelde' leercurve.

Donderdag 17 juli
Vandaag heb ik het echt druk. Van 12:00 tot 14:00 een privé les. Daarna direct gevolgd door nog een privé les tot 17:00. Nigel komt uit Engeland en hij vertelt dat hij weleens wordt 'geplaagd' met zijn Engelse 'accent' (!?). Hij vaart al vele jaren op zee, maar wil wel eens zijn huidige niveau weten ten opzichte van BCU 3/4-star. Hoewel dit erg leuke lessen zijn is het wel inspannend. Zeker als ik van 19:00 tot 21:00 uur wederom aan de bak moet; nu voor een 're-enter-and-roll' les. Ik maak een grapje tegen de cursisten door te zeggen, dat als ze al kunnen eskimoteren ik binnen een kwartier klaar ben met de les. Maar voor beiden is het de eerste instructie met betrekking tot de eskimo-rol. Ik kom een heel eind, maar een 'gemiddelde' cursist heeft iets meer nodig dan één sessie. Ik heb vandaag erg veel in het water gestaan.

Vrijdag 18 juli
Doug had gisteravond nog gezegd dat ik vandaag een Level-1 Coastal Kayaker cursus heb. Nu blijkt dat ik er alleen voor sta. De dag begint met het aantrekken van de nog natte vaarkleding. Myra heeft KP de cursus voor zijn verjaardag kado gedaan. Vanwege een dreigend onweer blijven we na de lunchpauze dicht bij de steiger. In de buurt is geen mooi strandje en ik sta tot mijn knieën in de blubber de hoge steun uit te leggen. Net wanneer ik wil beginnen aan de 'paddle-float-re-entry' breekt het onweer los. Maar gelukkig is nog niemand te water en zijn we snel aan de kant. Het middag gedeelte lijkt even te worden 're-scheduled', maar om 15:30 is het voldoende opgeklaard. We gaan weer te water voor de afsluitende reddingsoefeningen. Wederom een zware dag met veel in het water staan, maar het afluitende etentje bij de nu zo bekende Thai maakt een hoop goed.

Zaterdag 19 juli
Ik heb zes deelnemers aan een BCU 2-ster cursus. Omdat vijf van hen al eerder een ACA Level-1 Coastal Kayaker cursus hebben gevolgd is het niveau aardig hoog. Maar de 'vreemde eend in de bijt' is toch iemand die zegt pas één keer eerder in een kajak te hebben gezeten. Gezien het gemak waarmee zij zich de technieken tot in perfectie eigen maakt kan ik dat maar moeilijk geloven. Helaas moet zij 's-middags afhaken vanwege een 'noodgeval' met haar hond thuis. Ik sta weer veel te lang in het water en mijn voeten beginnen te verschrompelen. Ik krijg een probleem met 'autoriteit'. Na een niet geplande kentering wil ik van de gelegenheid gebruik maken om de groep de x-redding uit te leggen. Maar nadat ik de persoon weer in de kajak heb geholpen zijn de anderen opeens in de verte verdwenen. Zij vinden het bekijken van een blauwe reiger blijkbaar even belangrijker; een doodgewone vogel hier, net als de adelaar en de visarend.

Zondag 20 juli
Het kan niet op. Vandaag een 3-star training voor zes cursisten. Allen hebben al eerder een 2-star training of assessment gedaan. Uitgerekend degene met de zeekajak die het meest kan opkanten gebruikt deze techniek nauwelijks. Ik kan de hele middag besteden aan opkanten, 'C-to-C', extreme lage/hoge steunen, scullen en eskimoteren; kortom allemaal varianten van dezelfde lichaamsbeweging. Ik probeer nog een BCU 4-star Sea training/assessment te organiseren. Vanochtend leek het erop dat het niet ging lukken. Vanmiddag heb ik goede hoop dat het er toch nog van komt. Ik heb nu vier deelnemers voor het examen. Met Marc en Mel weer richting de Thai. Dat wil zeggen nadat beiden al met piepende banden zijn vertrokken bel ik Mel met de mededeling dat ik vandaag geen 'wheels' heb. Ze pikt me gelukkig even later op.

Vrijdag 25 juli
Een 'Power strokes' sessie met de drie Finnen en Wil. De les wordt nu in Dyke Marsh gegeven. Gelukkig heeft Tracey een 'sunset-tour' en nemen we gezamelijk de logistiek (lees sjouwen kajaks) voor onze rekening.

Zaterdag 26 juli
Ik heb een BCU 3-star assessment voor Woody en Peter. Ik kan niet anders zeggen dan dat de kandidaten het mij erg gemakkelijk maken; het niveau is wederom hoog. 's-Avonds is er een feestje bij Mel voor een 'vertrekkende coach'. Zij organiseren graag feestjes, omdat zij zo steeds aan het eind van de avond meer bier en andere versnaperingen overhouden dan waarmee de avond werd begonnen. Het volgende feestje wordt alweer gepland.

Zondag 27 juli
Ik heb een vrije dag en besteedt die volledig in en rond de winkel van Piscataway Creek met het helpen van Myra. De komende twee dagen varen we op zee en hopelijk valt er dinsdag een 4-star assessment uit te slepen. Patty, Ian, Mel en ik rijden in een convooi van twee auto's richting Kiptopeke State Park. Op de kruising van de 301 en de 17 vinden we het perfecte restaurant. Helaas laat ik daar mijn geliefde 'Oyster Restoration Program' pet liggen. Tegen middernacht arriveren we in Kiptopeke State Park. Mike blijkt op dezelfde stek te staan als Ian en ik enige weken geleden.

Maandag 28 juli (Fisherman's Island)
Oorspronkelijk zouden Mel en Patty hun 3-star assessment op zaterdag doen. Maar zoals gebruikelijk in het hoogseizoen zijn alle medewerkers in de weekeinden volledig ingezet. De oplossing wordt gevonden door vanochtend een BCU 3-star assessment af te nemen. Het waait behoorlijk en ik duik het 'moeras' in voor geschikte omstandigheden. Jess hoorde pas op het laatste ogenblik dat ze vandaag niet ingezet was en arriveert om 12:30. Mike en Ian wachten ons om 13:30 op bij een strandje aan het einde van het kanaal. Zij hadden perfecte branding condities in de ochtend. De wind is echter gaan liggen en de branding verdwenen. In enig ruw water doen Mike en Jess nog even de 'verplichte' oefeningen voor 4-star. Maar zonder branding valt er verder geen eer te behalen. Wel 'ontdekken' we een leuke speelplek onder de pijlers van de Chesapeake Bridge Tunnel waar deze aanlandt op Fisherman's Island. Een sterke stroom (schatting 3 knopen) zorgt voor een kleine tidal race. Tegen de stroom in surfen moet aangeleerd worden, maar is ook vermoeiend. We moeten nog een heel stuk varen dus na een aantal 'runs' zetten we de tocht voort. We proberen brekertjes zijdelings te pakken, maar steunen is vrijwel niet nodig. Onderweg naar weer iets wat op een race lijkt zien we een groep dolfijnen. Dit hadden we dus echt niet verwacht, hoewel Neil met zijn tips over dit gebied wel de Dolfijnen genoemd had. Over ondieptes kunnen we dan toch enige branding golven gebruiken om te surfen. Onderweg zien we de dolfijnen een rondje maken. We hebben om 15:00 een korte 'navigatie' pauze op een zandplaat. Het is opkomend water en al snel moeten we alweer in de kajaks. En dan zien we wederom de dolfijnen. Nu kort langs de branding en af en toe springt er eentje uit het water. We schieten dus echt niet op zo en we moeten nog steeds een heel eind. Om 16:30 is de weersverwachting voor morgen variabele wind. Om 17:30 zijn we weer bij het vertrekpunt. We bellen Neil of hij een restaurant weet. Ook nu geeft hij ons de perfecte informatie: we eten bij Stingray's. Ian en Patty vertrekken huiswaarts; zij moeten morgen weer aan het werk. Brian was al onderweg en is dus behoorlijk teleurgesteld dat het examen waarschijnlijk niet doorgaat. Hij probeert al sinds 1999 een 4-star examen te doen. Terug op de camping kijken we naar de 'zonsondergang' en als het onweer losbarst spoedden we ons naar de tenten. Het onweer komt op stip binnen in mijn 'top drie' van zwaarste onweren.

Dinsdag 29 juli (Wachapreague Inlet)
Ik garandeer vandaag niets. Het weerbericht is zodanig dat branding niet te verwachten is. Jess vertrekt daarom huiswaarts; teveel andere verplichtingen. Brian, Mike en ik rijden naar Wachapreague. Ik moet het kort houden want Mark brengt mij naar het vliegveld. Ik schrijf dit op 30 juli omstreeks 15:45. Kortom wind is Oost-4. Aangekomen bij Wachapreague Inlet staat er een kruisbranding over een zandplaat. Meer dan perfecte condities voor 4-star. Kortom het examen gaat van start. Brian laat zien dat hij de afgelopen vier jaar niet stilgezeten heeft met het wachten op zijn 4-star examen. Voor de rest van het examen vinden we ruim voldoende 'beweging' en beiden slagen. Iedereen blij, incluis mijzelf. Tot ziens in Nederland.


© A.M. Schoevers