5 Stars at Anglesey

Level 2 coach training en 5-star assessment,
8 t/m 12 mei 2001

Dinsdag 8 mei (Level 2 coach training)
Irish Sea: N-2 Veering E-2/4
Ronaldsway: N/NE 1, 27 miles, 1031 falling slowly
Inshore: Variable, mainly N/NE-3/4 with offshore sea breezes
Ieder van ons volgt een andere cursus. Er zijn drie 5-star training groepen. Nico en Jan varen de komende twee dagen in een apart groepje met onder andere Chris Duff. Pieter doet 5-star training. Thea doet 4-star training/examen. Jan doet donderdag en vrijdag 5-star training. Mijn level-2 coach training begint met een ochtend theorie over de BCU coach opleiding en veel aspecten met betrekking tot coaching. Mijn mede cursisten zijn Fred Doodey, Justine Curgenven, Carl Smith en Bill Reynolds en Robert. Level-2 en level-3 coach wordt je na een examen (assessment). Level-4 coach wordt je na het slagen voor level-3 assessment, het slagen voor 5-star, veel coach ervaring en het volgen van een tweedaagse cursus. De top wordt gevormd door level-5 coaches, waar er maar zeer weinig van zijn. Naast dit alles zijn er ook assessor awards die je in staat stellen om ook zelf coach examens te mogen afnemen. Voor deze cursus heeft de BCU mij een logboek en een workbook toegestuurd. Ik heb braaf alles ingevuld, maar heb niet de indruk dat hier uitgebreid naar gekeken is. Er wordt wel gezegd dat het logboek en workbook van belang blijven voor de volgende stappen in de coach opleiding. Veel aandacht voor de term 'Remit'. Level-2 coaches mogen slechts lesgeven op 'Very Sheltered Water'. Na een kajak ongeval bij Lyme Bay (onervaren vaarders met niet voor dat water gekwalificeerde instructeurs en aflandige wind) wordt hier bijzonder op gelet. Trys Morris wordt afgelost door Richard Townsend. Trys heeft nog te veel te regelen met de C1-formulieren. 's-Middags gaan we het water op bij 4-mile bridge met 'general purpose' boten. Er worden drie niveaus van opkanten behandeld. Bij beginners is het niet te verwachten dat zij direct maximaal kunnen opkanten. Niveau 1 is dan ook een beetje opkanten. Niveau 2 is maximaal zonder steun (alleen opkanten). Niveau 3 is extreem opkanten. Ik mag boogslagen uitleggen. Ik wil niet alles in één keer behandelen. Ik blijk mij dus te concentreren op het 'Blade' aspect. Andere onderdelen van aandacht zijn 'Body' en 'Boat'. Op verdere coach opleiding komen nog andere aspecten erbij (bijvoorbeeld 'Brains'). Aan het einde van de sessie nog even tien minuten spelen in WW-2 bij het bruggetje. Ik zit voor de derde keer in een WW-kajak en het insnijden en uitbreken van de hoofdstroom gaat mij goed af. Justine heeft duidelijk meer ervaring in WW, maar vaart ook haar eigen 'play boat'. We moeten lang wachten op transport en krijgen nog wat theorie. Zittend in de zon en uit de wind is dat niet eens vervelend. 's-Avonds nog een korte theorie sessie en evaluatie van de dag. Hier krijgen we een lesopdracht voor de volgende dag. Ik moet een les over rechtuit varen doen. Dat heb ik waarschijnlijk aan mij zelf te danken, omdat ik eerder die dag heb gezegd dat ik tot nu toe eigenlijk alleen met kajak vaarders te maken hebben gehad die de beginselen al beheersen. In een eerste introductie les bij de vereniging 'de Windhappers' bleek dat voor mensen die nog nooit in een kajak hebben gezeten rechtuitvaren al een enorme opgave is en dus instructie vereist. De deelnemers aan de 5-star trainingen hebben theorie over navigatie.

Woensdag 9 mei (Level 2 coach training)
Irish Sea: E/NE-3-4 increasing 5 for a time
Ronaldsway: E-4, 22 miles, 1028 falling slowly
Inshore: E/NE-3/4 increasing 5 for a time, occasional rain or showers
We nemen verschillende typen kajaks mee. Ik mag beginnen in een Piranha Orca 'zeekajak'. Eenzelfde type waarin ook Ray Goodwin vaart. Justine mag beginnen met het 'starten van een sessie'. Ze doet dat heel goed. Ik mag rechtuitvaren uitleggen. Hierbij gedraagt Richard zich als een 'onhandige puber'. Voor hem niet zo moeilijk, omdat hij het meeste aan jeugd lesgeeft. Kortom ik krijg voor mijn kiezen als een cursist niet rechtuit kan varen. Ik doe een hoop fout maar leer er van. Het moeilijkst is als er veel niveau verschil in de groep zit. Te veel individuele aandacht gaat ten koste van de anderen. Ik probeer mijn klasje uit te leggen dat dicht langs de kajak peddelen sneller gaat dan breed varen. Maar bij breed varen is meer koers correctie mogelijk. Compromis is dus naar behoefte afwisselen van 'smal' en 'breed' varen en eventueel meerdere slagen aan één kant maken. Ik vergeet het trucje om iets in de verte als richtpunt te nemen, zodat de cursisten slechts het einddoel moeten halen en dat de én dat in een rechtere lijn zal doen dan de ander. En vandaar verder werken. Daarna nog een sessie 'stern rudder' door Robert. Ik stap ik op zee over in de open kano van Fred. Mijn kajak wordt vervolgens door de open kano gesleept. Ik zit voorin en ik moet zeggen dat ik het vrij 'eng' vind, zo onbeschermd in een open boot. De wind voelt bovendien een fractie harder aan dan in de zee kajak. Ook anderen moeten slepen op diverse manieren. Ik stap weer over in de zeekajak. We hebben te maken met aflandige wind. Duidelijk 'out of remit'. Fred doet voor hoe de open kano reageert door achter of voor te gaan zitten. Door achter te gaan zitten kan hij beter sturen met wind mee. Door voor te zitten kan hij beter sturen tegen de wind in. Afhankelijk van de wind zit hij dus voorin of achterin. Fred beoefent de kano sport al vanaf zijn 17de jaar. Tot voor kort werkte hij bij een outdoor centrum in Florida. Vanaf dit jaar wil hij zich weer verder bekwamen in zeekajak varen en coaching op zee. Na de pauze wisselen we weer van bootjes en doen we nog zijwaarts verplaatsen onder leiding van Carl en steunen (braces) onder leiding van Bill. Hierbij valt op dat de Engelsen al de hoge steun vanaf 2-star moeten laten zien. Maar dan wel een stuk minder ver dan 'oor in het water'. Oftewel een geleidelijk leerproces. Tot slot moet de open kajak nog gered worden. Justine moet de open kano legen en dat vereist behendigheid en kracht. 's-Avonds nog twee dia presentaties. Een korte, met muziek ondersteunde, voorstelling van 10 jaar zee kajak varen van Rowland. Veel 'bekende' plaatjes uit Alaska. Daarna verteld Fiona over een groep/solo tocht in Australië. Ze voer in een driedelige Explorer. Ze werd daar zonder roer niet echt serieus genomen. Ze dachten daar dat de boot nog niet af was. Maar ze wist met haar vaar kwaliteiten ongetwijfeld alle kritiek te laten verstommen. In de pub probeer ik met het vogelboek van Jan mij voor te bereiden op het onderdeel 'environment' van het 5-star examen. Maar dat kan niks worden vanavond als mij verteld wordt over de ostridge (struisvogel) op de Skerries. Thea is geslaagd voor haar 4-star examen. En hiermee is zij volgens ons de eerste Peddelprater sinds lange tijd die haar zeevaardigheid bij de BCU heeft gehaald. Ongetwijfeld zal ze de badge, zodra die ontvangen wordt, op haar zwemvest naaien.

Donderdag 10 mei (Skerries en nachttocht Porth Diana)
Irish Sea: E/NE-3/4 increasing 5 for a time in the north, thundery showers, moderate.
Ronaldsway: E/NE-4, 22 miles, 1021 falling more slowly
Inshore: NE-3/4 occasionally 5 in north; later NE veering SE-2/3 occasionally 4 in north, showers, moderate
5-star assessment. De examen kandidaten zijn Chris, Mick, Nico en ik. We krijgen twee uur de tijd om een tocht van Cemlyn naar de Skerries voor te bereiden. Met als extra aandachtspunt dat we een groepje van niveau 4-star meekrijgen, waarbij de deelnemers wat moeten leren van de tocht. Daarnaast hebben we de keuze om de tocht, vanaf de Skerries, te combineren met de nacht tocht. Er worden twee groepjes gevormd. De planning naar de Skerries is: 14:00 uur Cemlyn, 14:20 uur Furlong: 000°, 14:50 uur Coal Rock: 265° en 15:30 uur Skerries. Nico en ik plannen het tweede traject van de Skerries naar Porth Tywn-mawr (Sandy Beach). Daar willen we eten en daarna als nacht tocht naar Soldier's Point varen. De andere groep wil direct naar Soldier's Point, daar de kajaks laten liggen, eten in het centrum en 's-avonds weer naar de haven voor de nacht tocht. We mogen onze plannen presenteren aan de twee groepen. De keuze valt op de oplossing van Chris en Mick. We krijgen nog een extra opdracht om in de tidal race net om de hoek bij de Furlong boei even te spelen om te bepalen wat voor 'vlees we in de kuip' hebben. Enige coaching activiteiten zijn dus vereist. Nico en ik vormen een team. De leiding zal halverwege worden gewisseld. In onze groep zitten Keirron, Hakki, John (bekend van vorig jaar), Martin en Iede. Trys Morris is onze examinator. Ik doe samen met Nico een uitgebreide briefing van de te varen route. De bedoeling is dat de twee groepen dicht bij elkaar varen, maar niet door elkaar. Als onze groep om 13:45 uur op het water zit, blijkt de andere groep onder leiding van Mick nog een korte warming-up te doen. Ik wacht even op het water en doe wat peddelbewegingen voor om de romp soepel te maken. Mijn idee van spelen was vol door de tidal race te varen en pas voorbij de Furlong boei op nul graden te gaan varen. Ik heb met Nico afgesproken dat ik als leider achter vaar en hij voor. Nico neemt ons mee door hobbelig water en ik beoordeel dat iedereen lekker in zijn boot zit. Het vaartempo is na de tidal race echter vrij laag. Hierdoor zie ik het gebeuren dat we in de tidal race bij Victoria Bank worden getrokken. Hier gaat na een surf Keirron om. Niet echt verwacht aangezien hij op het centrum werkt. Hij wordt direct en professioneel gered door Iede en ik zie vlakbij toe dat redding goed verloopt. Door de redding zijn we wat afgedreven en ik geef koers 020, direct gevolgd door koers 030 door aan Nico. Op deze koers kruisen we de andere groep die dus veel westelijker gaan varen. Trys had gevraagd 'hardop' te denken, dus ik vertel haar dat ik met deze koers de Coal Rock kardinaal wil raken en wel 'spot-on' voor de veiligste route naar de Skerries. Keirron heeft nog een beetje water in de boot en wil zijn boot legen. Ik zie dat tot de kardinaal niet zitten en hij is daar mee eens. Ik heb de 'kajak dag van mijn leven' als we daadwerkelijk de Coal Rock kardinaal op een steenworp afstand passeren. De reden dat we hem niet konden aanraken was, dat de groep opeens stopte met peddelen met het idee 'we hebben het al gered'. Een beetje jammer, maar dit was een PERFECTE oversteek tot nu toe. In hoeverre dit door geluk of inzicht kwam is niet helemaal te bepalen. Wel is het zo dat Nico en ik hier al vorig jaar de invloed van zeer sterke stroming op de koersen hebben mogen ervaren. Trys geeft aan dat Nico het mag overnemen. Daarbij vertelt ze dat zij denkt dat de andere groep de Skerries niet zullen bereiken. Ik denk nog even hardop door te zeggen dat ik nog een klein stukje zou doorvaren richting noord kardinaal BY kardinaal en dan pas af zou buigen naar de Skerries. Nico legt zijn strijdplan uit, maar ziet zijn geplande route gedwarsboomd door Trys. Nico wil mikken op het keerwater achter de tidal race onder de Skerries, maar Trys wil dat Nico tussen de Skerries en de noordwestelijke rots doorvaart. Nico laat mij een stukje voor varen. Bij het laatste stukje doet hij iets wat hij van wildwater varen kent. Hij vaart zelf voor en laat de rest achter elkaar varen met voldoende ruimte. Ik vaar nu achter. Nico loodst ons perfect door de opening en verzamelt in het keerwater erachter. Hier geeft hij de mogelijkheid tot spelen in de tidal race, waarbij hij slechts één persoon tegelijk laat spelen. Ik lig aan het einde van de tidal race op de uitkijk; klaar om in te grijpen bij problemen. Op een gegeven moment zit de hele groep in de tidal race. Keirron gaat weer om. Hij laat ook nog eens zijn peddel los. Als Martin de peddel heeft maar hier blijkbaar niets mee kan, neem ik de peddel over en stop deze onder mijn deklijn. Ik vaar naar de door Nico uitgevoerde redding. Bij het overgeven van de peddel zijn Nico en ik dus beiden betrokken bij de redding. Erg toevallig is dan dat John omgaat en wij dit via de kreet 'Capsize!' moeten vernemen. Ik spoed mij om John te redden. Iede is al aan het redden. We drijven door de stroming flink af. Ik zie geen andere mogelijkheid dan het vlotje, John zit inmiddels in de boot, te gaan slepen. Ik heb na de ervaringen van afgelopen weekend mijn bevestiging van de sleeplijn aangepast. Nu komt de gesp al uit het zakje en zit bevestigd aan een lus aan mijn zwemvest. Ik kan direct aanhaken en wegvaren. Tijdens de sleep is de redding voltooid en biedt Iede aan om mee te helpen slepen. Dit doet hij door aan mijn voorpunt aan te haken. Ik denk even aan een minpuntje, omdat ik als 'leider' midden in de sleep zit en niet meer ervoor. Ik ben dus eigenlijk de controle over het geheel kwijt. We halen nu het keerwater, koppelen los en gaan om 15:15 uur aan land. Veel pauze hebben we niet. We pauzeren samen met de andere groep, die het dus toch nog gehaald hebben. Hier blijkt dat ook bij hen iemand in het begin is omgegaan. Mick corrigeerde de koers blijkbaar onvoldoende. Want toen Chris het overnam was de situatie vrij hopeloos. Ze voeren net noordelijk van West Mouse. Door duidelijke opdrachten en heel hard varen, en dus de goede koers, hebben zij dus de Skerries kunnen bereiken. Chris had al eerder gezegd graag voldoende 'Buffer' te hebben. Vandaag hield hij wel erg weinig speling over om mee te werken. Petje af voor Chris. Mick houdt een praatje over uitrusting. Wij mogen uitrusting stukken noemen en hij toont deze. Kortom hij demonstreert hiermee dat zijn uitrusting compleet is. Het is duidelijk dat zowel Mick als Chris het coach aspect veel aandacht geven. Ik had mij ingesteld voor een praatje over navigatie, maar daar kwam geen geschikt moment meer voor. Ik had vervolgens nog net de tijd om het vervolg van de tocht te plannen. Nigel en Trys wisselen. We vertrekken om 16:15 uur. Ik leid het eerste stuk pal zuid tot de Langdon Ridge kardinaal. Het is inmiddels iets mistig geworden bij een vrijwel vlakke zee. Onderweg meldt Martin dat hij zich wat koortsig voelt. Ik denk aan 'opzet'. De drie kenteringen vertrouw ik inmiddels ook al niet helemaal meer. Martin vaart echter nog midden in de groep en ik neem geen speciale maatregelen. Als we de kardinaal om 16:45 uur ruim links passeren wordt de leiding weer overgedragen aan Nico. Aan masten in Holyhead harbor zien we dat we flink naar het westen worden weggezet. Ik mag van Nico de koers bepalen. Ik probeer de masten 'stil' te houden. Na een half uurtje koers 150 zitten we uit het gebied van stroming en kunnen we weer mikken op het eindpunt bij Soldier's Point. Vlak voor het eindpunt komt de veerboot achter ons langs. Een gewaarschuwd mens telt voor twee en Nico laat de groep even wachten tot de eventuele golven voorbij zijn. Nigel gelooft het wel en hij landt snel aan. De golven komen inderdaad. Het zou een minpuntje geweest zijn als we juist op dat moment aangeland zouden zijn en de boten op de ronde keien zouden klotsen. 17:45 uur, 2 uur voor laag water. De kajaks moeten een flink eind gesjouwd worden over gladde ronde stenen. Terug op het centrum meldt Martin dat hij echt koortsig is en niet meegaat met de nacht tocht. Een hele 'lugubere' situatie: een echt incident tijdens een examen dat foutief als opzet geïnterpreteerd wordt. Chris en Mick houden in het centrum nog een evaluatie met de groep. Nico en ik laten hier weer een coach kans liggen. De nacht tocht begint al met de 'nachtmerrie' van slechts een uurtje voorbereiding op basis van een zwart wit kopietje van een 1:25.000 OS kaart. Hierop zijn vier punten aangegeven. Ieder krijgt één punt toegewezen. We krijgen echter niet de volgorde door. Alle vier kandidaten vestigen hun enige hoop op de hoge mast met rode lichten van de aluminium fabriek. Deze toren is ook op de zeekaart duidelijk aangegeven en bijna van overal zichtbaar. We hebben daar maandagnacht al gevaren, maar daar was mij ook alleen de toren opgevallen. Ik maak peilingen via de toren om van alle andere punten naar mijn punt te komen. De OS kaarten hebben de 'lastige' eigenschap dat ware noorden rechts van het kaart noorden licht en het magnetische noorden links van het kaart noorden. Met een zeekaart is de vuistregel "van kaart naar kompas: optellen" (bij westelijke aftwijking) eenvoudiger. Nu moet dit even beredeneerd worden. Als ik daarmee klaar ben peil ik ook nog de andere punten. Het is nu een onoverzichtelijk lijstje met koersen van punt naar punt. Gelukkig teken ik ook nog lange lijnen vanuit de toren en schrijf de kompaskoers richting toren erbij. Zo hoop ik op het water in ieder geval op de goede lijn te kunnen zitten. Zonder kruispeiling weet ik dan alleen de hoogte op deze lijn niet. Mijn punt heeft bovendien de leuke eigenschap dat vlakbij de toren uit het zicht zal verdwijnen door een headland. Helaas zie ik verder geen bekende en herkenbare verlichte punten voor kruispeilingen op de kaart. De vuurtoren van South Stack is namelijk 'obscured' achter de kust klippen... Ik heb veel te weinig tijd om mijn uitrusting op orde te krijgen. Ik krijg op het laatste moment een light-stick van Nigel, die nog eens niet blijkt te werken ook (dead on arrival). Ik mag de blauwe light-stick van Trys gebruiken. Helaas heb ik geen touwtje paraat. Touwtje van kompasverlichting (fietsachterlichtje) ingekort, maar stukje is te kort. Dan maar tapen aan mijn reservepeddel. Nieuw kaartkompasje in zwemvest; oude is wat afgesleten en vermoedelijk slecht afleesbaar in het donker. De oude zie ik vanaf dit moment niet meer terug. Hoofdlamp op. Klaar. Dat wil zeggen Chris is al met de groep op het water en ik mag achtervaren. Ik heb geen idee met hoe velen we zijn. Het tellen van de lampjes geeft telkens andere uitkomsten. Ik vraag zachtjes aan Mick en Nico met hoe velen we zijn. Zij weten het ook niet. Leuke boel. Nu maar hopen dat Nigel en Trys geen 'head count' aan mij vragen. Chris vaart vrij hard en ik heb geen idee waar we zijn omdat ik al mijn aandacht besteed aan het opletten, zodat ik vooral niemand verlies. Nu blijkt ook dat de vuurtoren van South Stack toch niet zo 'obscured' is als verwacht. Over de kustlijn heen zien we het indirect schijnsel van de toren. Helaas heb ik op dat gedeelte van de kaart mijn koerspapiertjes zitten, dus ik kan nog steeds geen kruispeilingen doen. Als Chris druk doende is zijn positie te bepalen heeft hij blijkbaar een lampje uit zijn ongezekerde voorluik nodig. Pech onderweg; zijn voorluik verdwijnt in de duistere diepten. We wisten dat Mick ruim voorzien is in uitrusting en hij redt de situatie met een reserve luik van plastic. Chris komt erachter dat hij iets te ver is doorgevaren en wil omkeren. Plotseling krijg ik de leiding. Het eerste wat ik doe is een nummer systeem regelen. "I want to put a numbering system into place before I do anything else!", zeg ik gestresst tegen Nigel en Trys. Ik begin bij één en na een aantal dubbele omroepen van anderen, we kunnen elkaar namelijk niet zo goed zien in het aardedonker, heeft ieder een eigen uniek nummer. Dan vraagt Nigel waar we zitten. Ik peil de toren en zie dat we precies op 60 graden zitten; tussen twee lijnen (70 en 50 graden) die ik op de kaart heb getrokken. Nu nog op goed gevoel de hoogte op de lijn schatten door de donkere kustlijn vaag te interpreteren. Ik wijs Nigel op de kaart aan waar we zitten. Dit is overigens al vlakbij mijn bestemming. Nigel vraagt wat ik hoor. Ik hoor water geluiden en interpreteer dat van water tegen de rotskust. Als ik lang treuzel met het zoeken van de exacte locatie van mijn punt wordt Nigel zenuwachtig. Hij roept dat we naar Porth Dafarch moeten koersen. Trys zegt: "kijk eens goed, je bent er bijna precies!". Wat ik door de zwart wit kopie niet gezien had is dat er een diepe inham vlakbij is. Nigel werd zenuwachtig omdat de stroming ons richting Penrhyn Mawr brengt. Hoewel ik positie houdt, blijkt niet iedereen in de groep veilige afstand van de rots te bewaren waartussen water stroomt. Kortom we verzamelen in het geultje en ik wordt door Nico afgelost. Ik weet nog niet zo goed of mijn acties geslaagd waren. Ik heb direct een nummer systeem ingevoerd, ik wist op commando waar ik was en ik heb mijn punt vrijwel gevonden. Maar daarentegen werd Nigel eventjes zenuwachtig! Nico houdt er zo zijn eigen idee op na om naar zijn punt te komen. Ook hij vertrouwd volledig op de toren. Dus hij vaart eerst pal zuid zodat hij zeker weet dat de toren niet onder de kust uit het zicht verdwijnt. Pas als hij de toren op de gewenste lijn heeft vaart hij naar de kust. Nigel is van mening dat Nico wel een directere koers naar het punt had kunnen varen. Maar Nico is de baas. Als we ietsje voorbij Nico's punt blijken te zijn krijgt Mick de leiding. Hij moet naar een klein rotsje varen. Ook Mick heeft moeite met het bereiken van zijn punt (later zou gezegd worden dat het rotsje een fout op de topografische kaart is!). Ik herken de verlichting van het RNLI station. Ik weet dan direct waar we zitten. We mogen terug naar de kant. Ik weet zo net nog niet of deze nacht tocht een succes is geweest voor iedereen. Last orders zijn nu in het ASSC gebouw; de pub is al dicht. Nigel is van mening dat we direct hadden moeten reageren toen we ontdekten dat South Stack vuurtoren zichtbaar was. Als ik vertel dat de toren bij mij door het vouwen van de kaart 'obscured' was zegt hij nonchalant: "Dan vouw je de kaart ter plekke goed!". Ik maak het niet te laat. Aangezien mijn tent nog in de kajak zit, slaap ik in het busje van Jan.

Vrijdag 11 mei (Skills at Penrhyn Mawr)
Irish Sea: E-3/4, thundery showers, moderate occasionally poor
Ronaldsway: NE/E-4, 11 miles, 1021 steady
Inshore: E-3/4
We moeten vroeg op pad naar Porth Dafarch. We varen naar Penrhyn Mawr. Als 'slachtoffers' varen Martin, Iede, Anita en een Engelsman mee. Ik mag het eerste stukje leiden naar het rotsje van de vorige avond. Ik maak gelijk een grote navigatiefout door te in eerste instantie te denken dat het eerste rotspuntje al mijn plek was. 's-Nachts goed en overdag verdwalen? We hoeven niet te coachen werd gezegd, maar als Mick het overneemt coacht hij breeduit en krijgt een opdracht om ons links rond Penrhyn Mawr te leiden naar een keerwater. Ik baal, want ik had op mijn stukje een uitgesproken mogelijkheid voor wat coaching. Het stroomt hard en de communicatie verloopt moeizaam. We moeten met zijn tweeën de tidal race in en dan terugvaren naar het keerwater. Ik interpreteer een signaal om te gaan varen. Helaas niemand volgt. Het duurt even voor ik terug ben in het keerwater. Ik heb het gevoel of ik lood in mijn armen heb; spanning? De tweede keer doe ik het handiger. Terwijl de anderen met surfen in de tidal race het keerwater proberen te halen, vaar ik, na even gespeeld te hebben, redelijk relaxed net buiten de tidal race zigzaggend op de eddy line terug. De anderen doen er veel langer over om terug te komen. Ik twijfel dan ook of ik mij aan de opdracht (welke?) houdt. Als iedereen geweest is krijgt Chris de leiding om met ons naar de volgende rots te traverseren. Vanaf nu moeten we kunstjes laten zien. We traverseren weer naar de grote tidal race. Chris gaat voor maar duikt precies in een 'gat' bij een rots. Zijn boot komt vast te zittenen hij gaat om. Op de eddy line lukt het hem in eerste instantie niet om boven te komen. Na drie keer links probeert hij gelukkig ook rechts. Hij komt direct daarna boven. Nico lag al gereed voor een (puntjes-) redding, maar het eerste wat Chris proestend zegt is: "I don't need your help!". Dit was duidelijk zijn eer te na. Maar hij is dan ook onverwacht op een lastige plek omgegaan en weer boven gekomen. Wij moeten in de tidal race bij de hoogste staande golven eskimoteren. Ik geloof dat ik als tweede moest. En met een vloeiende beweging kom ik weer boven. Het lood is uit mijn armen verdwenen. Ook de 'slachtoffers' eskimoteren in de tidal race. In de kleinere tidal race moeten we een re-entry doen. Ook dit gaat probleemloos. De kajak is door het ruwe water tot de kuiprand gevuld met water. Maar omdat de kajak volledig beladen is voelt deze stabiel aan. Pas in het keerwater laat ik mijn elektrische pomp zoemen. Mick moet het nog een keertje overdoen omdat het lijkt of hij zijn benen in de kajak laat. Nigel wil zien dat je eerst helemaal uit de boot bent. Daarna een x-redding. Hiervoor mogen de 'slachtoffers' eerst zelf een re-entry proberen. Anita is natuurlijk vastbesloten te laten zien dat ze het kan. Omdat we flink afdrijven wil ik niet te lang wachten met het uitvoeren van de x-redding. Derhalve breekt ze haar poging af. Aan het begin van de week was er zelfs sprake van dat we voor 5-star de boot van een ander leeg moeten kunnen pompen. Dit vereist dus een handpomp. Nu waren we ver genoeg uit de tidal race gedreven om een normale x-redding te kunnen uitvoeren en de boot volledig te legen. Weer terug in het keerwater wil Nigel nog even zien hoe wij kunnen spelen in de tidal race. Ik zit inmiddels zeer relaxed in de boot en surf wat af. Het lukt mij zelfs voorbij de tidal race te varen, geholpen door een prachtige surf. Ik vaar rondom het rotseilandje terug. Voldoende gedemonstreerd denk ik zo. Pauze in een prachtige inham. Als we er kunnen komen tenminste. Er is slechts een smalle opening. Mick en ik zitten elkaar telkens op dat smalle stukje in de weg. Na drie keer proberen lukt het mij het geultje te bereiken. Hiervoor heb ik waarschijnlijk Mick gehinderd, want hij komt pas een paar minuten later het hoekje om. Het lijkt op een canyon waar een rivier doorheen loopt. Het stromende water is echter zout en komt tussen de rotsen door. Na de pauze mogen we nog even spelen alvorens we tegenstrooms moeten gaan slepen. Nico en ik vormen een team dat een vlotje met Iede en de Engelsman sleept. Ik merk nu dat de drijver en het shock-cord aan het begin van de sleeplijn niet handig is. Ik kan het geheel maar moeilijk onder de deklijnen doorkrijgen (geen geschikte toggle). Nico mag voorop, ik zit in het midden van de sleep. Nico moet even zoeken naar de goede vaar lijn. Ik roep naar Nico hoe we in de tidal race liggen. Als we uiteindelijk in lijn in hetzelfde soort water liggen roep ik: 'Varen Nico! we liggen nu goed in lijn'. Ik kom erachter dat, hoewel de middelste sleper niet de leiding mag hebben, deze wel in de beste positie is om zowel voorvaarder als gesleepten van aanwijzingen te kunnen voorzien. De voorste hoeft zich slechts te concentreren op heel hard peddelen. De middelste moet zorgen dat er niet teveel speling in de lijn komt en de kajaks niet teveel uit lijn geraken. We maken langzaam voortgang door de tidal race; we gaan het redden. Mick en Chris hebben minder geluk. Wij wisten van vorig jaar dat de sterkste vaarder voorop moet. Chris is overduidelijk de sterkste vaarder, maar hij zit midden in de sleep. Mick trekt het niet en uiteindelijk haakt Nigel aan en komen ook zij uit de tidal race. Chris baalt, omdat hij zich realiseert dat hij vooraan had moeten varen; dan hadden ook zij het gered. Vanaf nu is het terug naar Porth Dafarch. Maar niet nadat Chris weer laat zien wat voor overmacht aan coaching ervaring hij heeft. Nico, Martin en Nigel zijn al richting Porth Dafarch. De rest wordt onder een rotsboog geleid. Hier heeft Anita de pech dat er net een hogere golf aankomt. Haar kajak wordt opgepakt en tegen de rotsen gekwakt. De kajak heeft enige schade. De route is even versperd door de redding. Ik vaar via de andere kant erdoor heen. Ik zie een rotspunt precies in het midden van het geultje, dus behendigheid vereist. Nadat iedereen uitgespeeld is vervolgen we onze weg. Terug aan de kant moeten we onze uitrusting tonen. Nigel helpt met tillen van mijn kajak en maakt natuurlijk een opmerking over het grote gewicht. Chis heeft het absolute minimum bij zich. Mick is volledig voorzien; zo ook Nico en ik. Terug op het centrum krijgen we een evaluatie. Nigel heeft kritiek op onze interpretatie van spelen in de tidal race bij de Furlong boei. Hij ziet liever dat de leider de zaak inspecteert en gebruik had moeten maken van het keerwater achter de tidal race. Als ik voorzichtig meldt dat wellicht 'local knowledge' hier uitkomst zou bieden zeggen Nigel en Trys in koor: "Don't dig a hole for yourself!" Oops, verkeerde opmerking. Ik verontschuldig mij en houdt even wijselijk mijn mond. Trys heeft kritiek op het leiden van achter. Dit in verband met 'COMS'. Zij ziet liever de leiding van de zijkant, zodat ze naar behoefte voor en achter in de gaten kan houden en kan communiceren met de voorvaarder. Ze is bijkans lyrisch over onze route naar de Skerries. Ze vond het een beetje jammer dat de groep ophield met peddelen waardoor we de Coal Rock kardinaal niet hadden kunnen 'aanraken'. Ze heeft het er verder over dat wij op de 'Flight Path' van de Skerries hadden genavigeerd. Kortom perfect. Ook Nico's aanpak van het varen naar de tidal race kreeg haar goedkeuring; duidelijke leiding. Mick heeft het minder gedaan. Zij zijn net noordelijk langs West Mouse gevaren. Nigel was bijzonder te spreken over de kordate en dwingende leiding die Chris nam om de groep te porren voor hard varen om de Skerries te bereiken. Het gedeelte Skerries naar Soldier's Point was te vlak om mee te tellen voor 5-star. Gelukkig was het eerste gedeelte geschikt voor 5-star examen. Nigel zegt dat er met 5-star een grote verantwoordelijkheid rust op de bezitter ervan. Dit is een 'take anyone anywhere leadership award'. Chris, Nico en ik zijn geslaagd voor het praktijk gedeelte. Mick mag nog binnen een jaar een dagtocht overdoen. Wij krijgen allemaal de tip om thuis wat vaker nacht tochten te leiden. We krijgen nog theorie examen, maar zouden de opgaven ook mee naar huis mogen nemen en de uitwerkingen met de post toesturen. Dit gaf ons de indruk dat we er lang over mochten doen. Als we hier, met onderbrekingen, al twee uur mee bezit zijn, zegt Nigel dat er eigenlijk 2 1/2 uur voor staat. Hadden wij het toch niet helemaal goed begrepen. Duidelijk is nu wel dat de gevraagde planning voor een expeditie van drie weken niet al te gedetailleerd uitgewerkt hoeft te worden. We nemen afscheid van Trys. Ze heeft een dagje werk op een ander kano centrum. Wim van Mulken is geslaagd voor level-3 coach. Hij heeft het handig aangepakt door bij BCU vrijstelling te vragen en te krijgen voor level-2 assessment en level-3 training. Vorig jaar had hij al onofficieel level-2/3 trainingen gedaan. Hij is bovendien werkzaam in het onderwijs. Aangezien hij dit jaar ook 5-star training gedaan heeft kan hij volgend jaar voor 5-star assessment gaan. Kortom hij ligt aardig op schema om daadwerkelijk een BCU level-4 sea coach te worden. Pas vanaf level-3 coach is er echt sprake van specialisatie voor het zeevaren. Daarvóór komt de 'Remit' onvermijdelijk om de hoek kijken, waardoor je cursisten vrijwel nergens voor instructie op zee mag meenemen. Een zeer gezellig en 'uitbundig' samenzijn in de pub. De aanstekelijke lach van Justine buldert door de pub. Later op de avond, en vele biertjes verder, doen enkelen een 'onderwater instap' in een aan het plafond verankerde kajak. Rick vraagt aan mij of Fred Bierman zijn Anas Acuta nog heeft. Fred mag deze beslist niet verkopen, want dan wil Rick hem terug hebben als museum stuk in de pub.

Zaterdag 12 mei (geslaagd voor 5-star)
Ik maak het restantje theorie af. Vandaag en morgen is er een 'coaching processes course'. Als je level-3 coach bent, dan mag je hieraan deelnemen. Chris en John doen er aan mee. Omdat we even in dezelfde ruimte zitten hoor ik met een half oor mee. Body, boat, blade, brain kan bijna oneindig uitgebreid worden. Aandacht voor verschillen in fysieke mogelijkheden van cursisten. Bijvoorbeeld verschil tussen links en rechts. Buiten gaan ze dat in praktijk brengen met diverse bal oefeningen. Op een afstand ziet het er speels en 'niet serieus' uit. Het enige wat je dan nog voor level-4 coach moet hebben is je 5-star, naast natuurlijk een hoop ervaring. Met Jan en Thea naar de haven om te kijken naar de 'kayak safety test' onder leiding van Rathi. Justine laat zich in een WW-kajak van een zeer schuin gras talud afduwen. Uitbrekend naar een hoge steun levert dit een leuke surf van de helling af. Een redder heeft het veilig aanvaren bij puntjes redding iets te letterlijk genomen. Het duurt zo extreem lang dat het slachtoffer niet anders kan dan uitstappen. Als de ander moet redden herhaalt zich dit patroon. Nog even zoeken naar de Ship Chandlery. Weggestopt in een wooncontainer op een werf, maar wel open. Nico is rond het middaguur met zijn theorie klaar. Justine hangt rond de oceaan kajak van Pete Bray. Nu blijkt dat zij 'videografe' van beroep is. Haar video apparatuur zit aan boord. Ik krijg 's-avonds in de pub te horen dat de theorie OK is. Kortom geslaagd voor 5-star. Net als bij al mijn eerdere examens (VZ, ZVE en KRT) heb ik het gevoel dat de condities op de examendagen niet extreem waren. Oftewel vóór of na het examen en bij trainingen ging het er altijd ruiger aan toe. Nico en ik raken niet uitgepraat over het afgelegde examen. Vanavond staan de tafelgenoten dit nog toe. In de pub wordt duidelijk dat zowel John als Keirron opdracht hadden gekregen om te gaan. De kentering van John was speciaal getimed op het moment dat zowel Nico als ik met dezelfde redding bezig waren.

Zondag 13 mei
Nico en Thea vertrekken richting kanaal tunnel. Jan, Pieter en ik gaan op weg naar Harwich. Ik ben erg moe en hoef vandaag gelukkig niet te rijden. We zijn ruim op tijd in Harwich en eten nog in een pub in een straatje achter de RNLI. Om middernacht ben ik thuis. Volgend jaar weer.

Bijlage 1 : Getijdegegevens - tabel

Bijlage 2 : Getijdegegevens - grafiek

© A.M. Schoevers