Ouddorpse Reddingsbrigade redt drie kano-ers

Bovenstaande kop stond gelukkig niet in de krant. De reddingsbrigade van Ouddorp hield op dinsdag 3 augustus een reddingsoefening.

Dinsdag 3 augustus 1999
Onno was gevraagd of er drie vrijwilligers waren voor het spelen van kajak slachtoffer. Hij had wijselijk zichzelf al aangewezen. Voor de twee overige deelnemers werd geloot worden onder de deelnemers aan het Peddelpraat zeekamp. Nu was het bijzonder dat niet gelijk iedereen in aanmerking wilde komen. Een stuk of twaalf papiertjes verdwenen in een mandje. De twee 'gelukkigen' waren Arjan en ik. Bij de briefing op maandagmiddag werd al snel duidelijk dat we alleen mochten weten waar en wanneer. Op zich logisch, want bij een echte redding is er ook geen voorwetenschap. Toen wij ons om 13:00 uur bij de reddingsbrigage meldden kregen we handen vol verlopen vuurwerk. Helaas geen vuurpijlen. Vorig jaar moest tijdens de oefening de politie helikopter een noodmanouvre maken om een vuurpijl te ontwijken. Ik had me al verheugd op het afschieten van een Pains-Wessex vanuit de kajak of het water. Desnoods een vuurpijl van mijzelf. We kregen ieder twee handfakkels en Onno kreeg nog een rookpot mee. Ik kende tot nu toe slechts de vuurpijlen, nico signalen en een handrooksignaal. Het draaiboek werd al gelijk in de war gegooid omdat de Sea-King helikopter vanuit België in verband met andere afspraken vroeger arriveerde. Voor ons het signaal om alvast richting onze positie te varen. Wij hoopten even op windkracht 10, maar die bleef uit. Het bleek nog lastig om iemand vanuit de helikopter op een varende rubberboot te droppen. Wel spectaculair. Nadat de duikers hun handfakkels aanstaken gingen wij langs de Zeemanspot liggen. Even later instrueerde de 'regisseur' op een rubberboot ons richting strand te varen. Twee moesten omgaan. De derde mocht in de kajak blijven zitten. Onno wilde niet nat worden. Ik kon het niet laten om toch nog even een rolletje te maken. In hoeverre de meute op het strand dit opviel was natuurlijk de vraag. Het liefst hadden we natuurlijk in tien minuten laten zien dat we onszelf kunnen redden met x-reddingen, etc. Hier was echter in het draaiboek niet voorzien. Het valt niet mee de kajak en peddel vast te houden om een handfakkel te ontsteken. Arjan en ik hadden elk twee verschillende handfakkels. De ontsteking zat bij de ene beneden en bij de andere boven. Arjan bleek in de verwarring van het moment één van de fakkels aan de verkeerde kant vast te houden. Gelukkig liet hij tijdig los; blurb, blub, blub. Ik heb zelf weinig van de fakkels gezien. Het licht is zo fel dat ik mijn hoofd moest afwenden. Onno ontstak de rookpot. Deze blijft drijven. De pot geeft oranje rook, maar de hoeveelheid viel mij tegen. Met harde wind en golven zal er niet veel van zichtbaar zijn. Voordeel is wel de lange brandduur van vier minuten. Toen het vuurwerk op was nog even op het fluitje geblazen en met de armen gezwaaid. Ik heb ook mijn strobe licht aangezet, maar aangezien ik op mijn rug aan de voorpunt van mijn kajak hing heb ik alleen vissen weggejaagd. Die werkt dus beter andersom. Dus als iemand mij nu zegt dat mijn strobe licht op zijn kop hangt, dan is het maar hoe je het bekijkt. Onze redding kwam op gang met drie rubberboten die op ons afstormden. Het is lastig om met een vol zwemvest op de rubber boot te klauteren. Een van mijn zakjes bleef steken en scheurde gedeeltelijk in. Voor de redders zou het handig zijn te weten dat je een zeekajak op zijn kop leegmaakt door de voorpunt op te tillen. Hier moest ik dit instrueren. Het tillen van mijn kajak op de rubber boot ging gemakkelijk, maar eigenlijk zou dit met een zwaar beladen kajak geprobeerd moeten worden. Met ruw weer zal de kajak waarschijnlijk aan zijn lot worden overgelaten. De gashendel was namelijk moeilijk bereikbaar met de kajak op het dek. We werden naar het strand gevaren. Hierbij werden wij gewisseld voor onderkoelde opblaaspoppen. Ik werd door de omroeper 'geïnterviewd': Harde wind, koud, oververmoeid, vertrokken van Springerdiep. Er is enig acteertalent voor nodig om dit te beweren op deze warme zomerse dag met windkracht 3. Voor Arjan en ik was de redding voorbij toen we in de achterbak van een terreinauto mochten zitten. We moesten er direct weer uit omdat er een 'reanimatie' was. Onno had acute hartstilstand. Dat de oefening zeer nuttig is voor de vrijwilligers bij de reddingsbrigade bleek uit het tillen van de brancard met Onno. Links en rechts moeten wel mensen van ongeveer dezelfde lengte staan. Onno was vastgesnoerd en stond volgens mij doodsangsten uit. Hij werd wel echt met de terreinauto afgevoerd. Vastgesnoerd en wel over het hobbelige strand; boink, boink, boink. Toen Onno miraculeus hersteld was werd het tijd voor de terugtocht naar Springersdiep. Al met al een geslaagde oefening. Ik hoop dat de Ouddorpse reddingsbrigade de volgende jaren weer hun reddingsoefening laat samenvallen met het Peddelpraat zeekamp en dat er dan wat extra tijd is zodat ook kajak reddingen kunnen worden gedemonstreerd. Op het strand bevond zich geluidsversterking en een omroeper, dus alle acties zouden van commentaar voorzien kunnen worden.

© A.M. Schoevers

Dit verslag is eerder verschenen in Peddelpraat 165