Tenakee - Seattle - Schiphol; 19 juli t/m 25 juli 1999
Maandag 19 juli (Tenakee - Sitka)
04:20: sjoef, sjoef, sjoef. Een walvis zwemt in oostelijke richting langs Grave Island. Het duurt even voor ik hem weer hoor en zie. Zijn rug kromt zich. Achtervin uit het water voor een diepe duik. Met één dag onderbreking, gisteren, elke dag walvissen sinds Elfin Cove. Het regent. Dit is balen, want ik had even gehoopt dat ik met mijn gewone kleren naar de ferry kon varen. Op het strandje naast de veerbootsteiger maak ik mijn kajak leeg en stop alles in mijn grote blauwe zak. De zak dump ik in het wachthokje. De kajak vaar ik naar de veerbootsteiger en deze wordt met hulp van Sien en Pieter op de kade gelegd. Vanaf 08:00 hebben we tijd over en ik neem tot 09:00 een bad in de hot springs. Daarna blijkt er nog een kajak vaarder aangeland te zijn. Wij gaan een bakkie doen ($ 1) met een cinammon roll ($ 2,50) bij de bakker. Gratis refills van de grote mokken. Dit is het equivalent van het dorpshuis. Alle wetenswaardigheden worden hier uitgewisseld. Nu gaat Sien nog even badderen. De andere kajak blijkt van een vrouw te zijn. Sien had haar gevraagd hoe ze in haar eentje de kajak op de kant kreeg. Dat vond ze niet zo moeilijk. De inmiddels lege polyethyleen kajak wordt over de kade gesleept. Ze gaat in Angoon haar tocht vervolgen. Als de kajak om een bochtje van de steiger moet, help ik haar met tillen. Zodra de kajak de bocht om is laat ze de kajak weer zakken en wil ze weer gaan slepen. Kajaks tillen is hier blijkbaar niet gebruikelijk. We betalen de overtocht naar Sitka aan boord. De kosten zijn $ 30 per persoon, inclusief de kajak. Aan boord ontmoeten we ook weer de wat oudere man die we eerder in het dorpje tegen het lijf liepen. Als hij moet betalen ontmoet hij iemand die bij hem in het dorpje in Californië woont. Ik verbaas mij al niet meer over de toevalligheden die ons en anderen bij een vakantie in Alaska ten deel vallen. We schuiven later met koffie bij hem aan een tafeltje. Hij is in zijn jonge jaren visser geweest en heeft dit dorpje net na de tweede wereldoorlog bezocht. Hij heeft nu in Tenakee gekampeerd. Zijn bedoeling was om via een natuurlijke route over een bergpas naar Freshwater Bay te lopen, maar hij kreeg teveel last van zijn rug. In die baai schuilden zij vroeger bij storm in een inham met een waterval. Toen hij vertelde dat hij na zijn carrière als visser als timmerman is gaan werken ontstond met Pieter een gezellig en interessant gesprek over Engelse/Amerikaanse maatvoeringen en uitdrukkingen die blijkbaar ook in Nederland nog betekenis hebben. Het enige wat mij bijgebleven is zijn de 'board feet'. We hebben een korte tussenstop in Angoon. Dit indianen dorp ligt op Admiralty Island. Het eiland met de hoogste berendichtheid en meer beren dan mensen. De solo vaarder gaat van boord. Voor kajak vaarders is dit een interessant gebied. Behalve beren hebben ze ook nog Kootznahoo Inlet en de 'Cross Admiralty Canoe Route'. De inham vereist nauwkeurige planning in verband met 7 knopen stroming. De kano route heeft enkele overdraagplaatsen, maar schijnt mooi te zijn. Het geeft ook verbinding met het vaarwater aan de andere kant van Admiralty Island. Daar bevindt zich ook de Pack Creek Bear Sanctuary. Dit is een getij vlakte waar het wemelt van de beren. Veilig (!?) te bewonderen vanaf een eilandje in de buurt. Aan boord geluncht. Kleine bootjes met buitenboord motor (skiffs) varen aan en af. De veerboot fungeert even als fast food restaurant. In speciale verpakking worden hamburger menu's verkocht aan de lokale bevolking. Net voorbij Little en Big Rose Island zien we een walvis met zijn flippers slaan. Een zeilbootje, voor anker, ligt eerste rang. De laatste dag op het water en weer een walvis. Het traject vanaf Chatham Strait door Sergius Narrows is prachtig, ook voor kajaks. De ferry moet het zo uitkienen dat deze hier met kentering doorvaart. De coast pilot meldt voor Sergius Narrows: "At the strength of the current it is not safe for any vessel bound either way..." en rept over 'very much disturbed water' en 'water heaving' over rotsen. Nu is er slechts een beetje stroming te herkennen. Aan boord liggen exemplaren van 'Boat Broker'. Hierin vind ik een verkoop advertentie van Baidarka Boats. Als we bij Salisbury Sound zijn zien we weer het stuk dat we aan het begin van onze tocht hebben gevaren. De zon komt langzaam door de wolkenflarden heen. Om 18:45 aankomst in Sitka. Vanwege het tij vertrekt de ferry pas weer om 21:00. We kunnen dus nog aan boord dineren. Wij bestellen drie keer Fish & Chips. De kok is een beetje teleurgesteld dat we zijn andere lekkernijen (echte gerechten) niet kiezen. Onze lege kajaks laten we naast de veerboot te water en varen deze naar de naastgelegen scheepswerf. Bij de scheepswerf pakken we de kajaks in voor de paar honderd meter naar de camping. Ons plekje nummer 34 is helaas bezet. Het naastgelegen nummer 33 is vrij. Ik overpeins de betekenis van de nummers. We begonnen met 4 en eindigen met 3.
Dinsdag 20 juli (Sitka)
Sien loopt om 09:30 naar de ferry terminal voor een telefoontje naar Larry. Mijn Coleman brander heeft het definitief begeven. De vlamverdeler is doorgeroest en zit zo los, dat er geen gelijkmatige vlam ontstaat. De bevestiging van de vlamverdeler aan de brander was aan het begin van de reis al gebroken. Larry komt om 12:00 en neemt de kajaks en ons mee naar het dorp. De spullen zijn blijkbaar netjes behandeld want wij krijgen de borg direct terug. Sanja's borg wordt achtergehouden in afwachting van de terugbezorging van de kajak uit Elfin Cove. Bij het laatste contact had de zoon van Becky aangegeven interesse te hebben voor de kajak. Sien en ik kopen een paddle-float en Pieter koopt een zee-anker. Larry wijst ons de weg naar de door zijn vrouw gemaakte kajak. Daarbij horen peddels met nog smallere bladen. Hij heeft er dit jaar een plaatselijke kajak race mee gewonnen. Hij zweert dus bij smalle bladen; volle kracht peddelen met een hoge frequentie. Bij het winkelen komen we Mac's Sporting Goods tegen. Dit is de achteringang van de kleding winkel Russel's. Hier hebben ze alles op buitensport gebied, inclusief kajak uitrusting. Zelfs camping-gas is te koop. We hadden dus achteraf onze uitrusting en eten helemaal niet in Seattle hoeven kopen. Het is wel ietsje duurder, maar dat weegt niet op tegen ons vele sjouwen. Bij de supermarkt Lakeside Grocery staan goedkope gallons met Coleman Fuel. We eten bij de Mexicaan. Ook nu weer met de nodige refills van de taco chips. IJs toe. Daarna met de taxi terug naar de camping. De chauffeur is een Indiaanse. Als 'living of the land' ter sprake komt ontstaat er een leuk gesprek met Sien over de gevangen zalm en het zeewier. De gekookte kuit van de zalm is een lekkernij. Zij geeft ieder van ons stukjes gedroogde gerookte rode Sockeye zalm strips. Helaas vergeet ik te vragen hoe het heet en waar je het in Sitka kunt kopen. Zij heeft morgen een vrije dag en wil ons dan meenemen naar haar vader. Wij zijn erg enthousiast en vereerd.
Woensdag 21 juli (Sitka)
Na mijn brander is het nu de beurt aan mijn slaapmatje. Het Therm-a-Rest matje staat bol. De onderzijde laat los van bovenzijde. Het inpakken kan beginnen. Ik ben vrij snel klaar. Ik kom tot de conclusie dat ik slechts de ruimte van de hartkeks over heb. Sien en Pieter hebben veel afdankertjes qua eten; muesli, melkpoeder en dure vieze Amerikaanse koffie. Ik vind het zonde om weg te gooien en stop ze maar bij mijn spullen. Als om 14:30 onze taxi dame nog niet is gearriveerd bellen we maar een taxi. Wij willen eerst naar McDonald's. De chauffeur heeft het met de centrale steeds over Micky D's. Oftewel in de volksmond heeft de hamburger gigant een speelse naam. Ik ga winkelen. Bij de duiksport winkel (Southeast Diving & Sports) hebben ze 'Deep Sea' neopreen schoentjes. De in Seattle gekochte schoentjes bevallen zo goed dat ik wel een tweede paar wil voor reserve. Helaas hebben ze niet mijn maat. Wel heb ik twee rolletjes 'iron-mend' kunnen kopen. Met deze opstrijk stof kan ik thuis de versleten knieën van mijn neopreen pak netjes repareren. Voorts op zoek naar Xtra-Tuf laarzen. Larry draagt dit soort laarzen dag-in dag-uit. Zijn sterk gesleten laarzen zijn alleen maar lek op de plaats waar hij de schacht omklapt om het in zijn winkel niet te warm te krijgen. Ik loop lang te twijfelen bij Mac's Sporting Goods. Hoge of lage laarzen, maat 8 of 9? Ik kom er niet uit. Ik wil ook de goedkoopste Teva sandalen kopen, maar die hebben ze weer net niet in mijn maat. We eten bij Victoria's. IJsje bij Micky D's.
Donderdag 22 juli (Sitka - Seattle)
Afspraak met taxi om 09:00 naar het vliegveld. We hebben de afspraak gisteren al gemaakt. Nu zouden we mee kunnen met een Amerikaan die net in Sitka is aangekomen ("Isn't it ironic; a free ride when you already paid"). Sien geeft hem de kopietjes van Lonely Planet ter informatie. Op het vliegveld mogen we gelukkig de bagage al inchecken voor de vlucht van 18:55 naar Juneau. Het is twintig minuten lopen van het vliegveld naar het centrum. Als we over de brug lopen hebben we goed uitzicht op het enorme cruise schip Rijndam van de Holland Amerika Lijn. Door dit schip zijn ineens alle verhoudingen in de omgeving verstoord. Eilandjes voor de kust, de vuurtoren, alles is opeens miniatuur. Aan weerszijden van het schip zijn laadkleppen neergelaten waar sloepen af en aan varen met passagiers. Het heeft iets van een mierenhoop. Met zijn drieën naar het Sheldon Jackson museum. Sheldon Jackson was iemand die rond de eeuwwisseling overal uit Alaska Indiaanse gebruiksvoorwerpen heeft verzameld. Het is er allemaal. Twee zeekajaks, veel peddels, vishaakjes, speelgoed, babykleding, etc. Vooral de kleding van vissenhuid heeft mijn bijzondere aandacht. Het waterdicht naaien heeft als bijzonderheid dat er een aparte draad 'meeloopt' tussen de naaislagen; tegen scheuren (?). Voorts hebben ze soms een decoratieve steek die iets afwijkt van de normale. Bij een houten halibut vishaakje valt het vernuft van het ontwerp op. Het enkele haakje wordt afgeschermd door een klein houtje. De halibut zuigt het haakje naar binnen. Bij het bijten breekt het afschermhoutje. De halibut constateert dat het niet eetbaar is en wil het uitspugen. Bij het uitspugen heeft het haakje de juiste stand om zich vast te haken. Bij mijn eerdere vakanties aan de westkust van de VS viel mij al op dat van de 'echte' Indiaanse cultuur weinig bewaard is gebleven. Na het contact met de Europeanen zijn de traditionele decoratie materialen snel vervangen door gekleurde kralen. Ook hier is er prachtig gedecoreerde Indiaanse kledij, maar wel met kralen. We gaan nu ieder ons eigen weg. Ik ga naar het Sitka State Historic Park. Inmiddels is het dorp overspoeld met de passagiers van het cruise schip. Het kleine museum is bomvol. Ik ga snel weer weg. Ik ga op zoek naar mijn kampeerplaats van 1990. Toen had ik samen met een stel 'zwervers' een mooi plekje gevonden in het bos. Dit bleek een begraafplaats te zijn met oude vervallen grafstenen verspreid tussen de bomen. Ik kan de plek niet goed vinden. Wel staat er een nieuw politiebureau en is er een verharde weg aangelegd. Ik ga nogmaals naar Mac's Sporting Goods. Ik denk het inmiddels te weten. Het worden de lange laarzen ($ 54). De Teva sandalen ($ 45) blijken ze toch nog mijn maat te hebben. Dat wil zeggen de verkoopster adviseert een maatje groter, omdat je anders regelmatig je tenen zal stoten. Het zou een verkoop truc kunnen zijn geweest, maar inmiddels ben ik erachter dat ze gelijk had. Daarna op zoek naar de gedroogde gerookte zalm strips. Helaas weet niemand waar ik het over heb. Uiteindelijk wordt ik verwezen naar een visrokerij naast Murray Pacific. Hier kost de gevroren gerookte zalm $ 11 per kilo. Een half kilo gekocht en nu maar hopen dat het ongekoeld, maar wel gesealed, de thuisreis overleeft. We hebben om 16:00 afgesproken in de bibliotheek bij de jachthaven. Sien heeft zich verdiept in de Indiaanse taal (Tlingit). Zij overweegt haar kajak een Indiaanse naam te geven. Dit triggert bij mij ook dit idee. Ik zoek en vind het woord zee-otter. Op de veerboot had ik al de Latijnse naam Enhydra Lutris gevonden. De fonetische schrijfwijze in het Tlingit ben ik kwijtgeraakt. Alleen hoe de uitspraak precies is? Verder zijn er in de bibliotheek topografische kaarten en jaargangen Sea-Kayaker. We doen ons tegoed aan een hamburger menu bij Victoria's. Nu hebben we de pech dat de serveerster haar dag niet heeft of vreselijk overspannen begint te raken. Ze is overdreven druk en maakt veel fouten. Je kunt in Amerika je onvrede maximaal uiten door precies één dollarcent fooi te geven. Wij besparen haar dat door op de dollarcent nauwkeurig af te rekenen. Het vliegtuig van Alaska Airlines mag niet vertrekken. Een van de stoelriemen is defect. Ook al zit niemand op die stoel, de FAA richtlijnen verbieden dan het opstijgen. Pas na vijfentwintig minuten is er bijzondere toestemming van de FAA om toch te vertrekken. Met de uitdrukkelijke instructie dat tijdens de vlucht niemand op de betrokken stoel mag zitten. We hebben slechts een kwartier om over te stappen op de aansluitende vlucht. Aan de balie vertelden ze nog dat een normale overstap tijd is. Nu deelt de piloot gelukkig mee dat de aansluitende vlucht zal wachten. Onderweg veel bewolking. Alleen Hoonah en Scraggy Island zijn te herkennen; boven Icy Strait is het wolkeloos. Bij de landing in Juneau uitzicht op de Mendenhall Glacier. Snel overgestapt. Hopelijk is de bagage meegekomen.
Vrijdag 23 juli (Seattle - Schiphol)
Om 00:45 hebben we onze bagage in Seattle. We proberen te slapen in een achteraf stukje van de vertrekhal. Bij het inchecken doet de baliemedewerker moeilijk over mijn Coleman brander. Het zou een type zijn dat niet met het vliegtuig mee mag omdat het tankje vast zit aan de brander. Mijn uitleg dat de benzine opgebrand is en dat de tankdop open is mag niet baten. Ze haalt haar chef erbij en deze is nog erger. Als ze het over inleveren bij de brandweer hebben geef ik op. Ik wens ze succes met mijn overleden brander en met de duizenden anderen die ze in beslag nemen. Ik neem definitief afscheid van mijn trouwe kameraad vanaf mijn eerste kampeertocht. Dat ik toch nog een mooie herinnering aan Seattle overhoud komt doordat bij het kopen van een beker koffie een kleine tengere man mij aanspreekt. Waar of ik vandaan kom. Als ik vertel dat ik op de terugweg ben naar Nederland na zeven weken Alaska verteld hij dat hij uit de Kuskokwim delta komt. Het verre westen van Alaska aan de Bering straat. Daar is het landschap vlak. Net als Nederland vertel ik. We hebben alledrie een raamplaats (UA-216). Een wolkeloze lucht geeft met één blik een prachtig uitzicht op Mt. Rainier, Mt. Adams en Mt. St. Helens. Mijn gedachten gaan naar de Yukon tot aan de Bering Straat, Kenai, Kodiak en de Aleoeten. Nieuwe kajak bestemmingen? Op Washington Dulles Airport wordt de bestemming eerst weer Amsterdam (UA-946).
Zaterdag 24 juli (Schiphol - Rijswijk)
We worden opgewacht door Sanja, Abe en de familie Oostra. We hebben veel te vertellen, maar kunnen maar een fractie kwijt tijdens een bakkie koffie. Sanja staat in de krant. De Gelderlander van vrijdag toont haar met de gespalkte enkel in haar tentje bij White Sulpher Springs. Iemand van haar kano vereniging had de pers ingelicht. Gelukkig klopt het verhaal een beetje. Ik moet er niet aan denken dat "de Telegraaf" er mee aan de haal was gegaan. Ieder gaat zijn weg. Een project is na twee jaar afgesloten.
Het laatste nieuws
De reis is voorbij, maar het werk is dat nog niet. Mijn Therm-a-Rest matje wordt onder levenslange garantie kosteloos omgeruild. Bij de eerste keer opzetten van mijn tent breken de tentstokken als luciferhoutjes. Repareren lukt, maar ze blijven breken. Ook hier blijkt gelukkig dat garantie niet altijd loze beloften zijn. Mijn dagboekje wordt dag voor dag in de trein op een notebook computer van mijn baas uitgewerkt. Sanja's been herstelt langzaam. Het blijkt dat artsen in Nederland dit soort breuken geopereerd zouden hebben. Dat wil zeggen de breuk wordt dan met een stalen plaat verstevigd. Na genezing wordt de stalen plaat weer verwijderd. In ieder geval blijft ze nu bespaard van een mogelijk litteken. Via e-mail is contact gezocht met Larry Edwards voor de borg van Sanja. Het is voor de verzekering van Sanja belangrijk om een nota te krijgen voor de niet terugontvangen borg. De kajak is door man van Becky vanuit Elfin Cove naar een 'fish packer' buitengaats gebracht. Deze heeft de kajak afgeleverd in Sitka. De borg is hieraan opgegaan. Daarnaast heeft Larry ruim een, onbetaalde, maand niet kunnen beschikken over de kajak. Hij bedankte zich nogmaals voor dat wij zo goed voor zijn materiaal gezorgd hebben. Twee filmpjes van Sien zijn bij de ontwikkelcentrale zoekgeraakt. Hierbij zitten de otter en de zwemmende beer.
Statistieken
De totale afgelegde afstand in de kajak was 434 km in 30 kajak vakantiedagen en 20 vaardagen. Gemiddeld 22 km per vaardag en gemiddeld 15 km per kajak vakantiedag. De langste dagafstand was 30 km. De heenreis duurde 11 dagen en de terugreis 6 dagen. De totale vakantie van 47 dagen heeft mij F. 5.250 gekost. Dit is F. 111 per dag.
© A.M. Schoevers
Een gecombineerd verslag van Sien van Meurs en Axel Schoevers is verschenen in NKB Mededelingen 2000/1 en 2000/2.