Schiphol - Seattle - Sitka; 8 t/m 18 juni 1999
Dinsdag 8 juni (Amsterdam - Seattle)
Door mijn broer weggebracht naar station Rijswijk; lopend. Met de 07:42 trein naar Den Haag HS. Direct kunnen overstappen op sneltrein Leiden-Schiphol. Om 08:30 al op Schiphol. Vrij snel komen Sien, Pieter en... Herman. Even later ook Sanja en haar vriend Abe. Om 10:30 bagage ingecheckt. Sien heeft de minste bagage lijkt het. Koffie met gebak. Nog even gewandeld op de openlucht pier. Handbagage inchecken is een fluitje van een cent. Ze willen niets weten van de marifoons. Het vliegtuig (UA-947) heeft een half uur vertraging. Sien's dagboek meldt: "We lieten Nederland achter ons met de dioxine kippenaffaire en de 400 op Schiphol geshredderde eekhoorntjes. Op het menu stond... geroosterde kip met eekhoorntjesbroodsaus! De kip had de vorm van een kippenpootje, maar er zaten geen botjes in. Wat een toer om zo'n kip uit te benen en het vlees zó te fatsoeneren dat je weer een kippenpoot-vorm kreeg. Of zouden botjes oplosbaar zijn in dioxine?". We komen ter hoogte van Newfoundland over de VS. In het vliegtuig heeft elke rugleuning zijn eigen kleuren LCD scherm. Shit films 'Favorite Martian' en 'You've got mail' met Meg Ryan die na een kwartiertje alweer 'too cute' is. Om 15:00 aankomst op Dulles International Airport in Washington DC. Geen zicht op het centrum. De customs officer (douane) is bijzonder aardig. Hij vroeg wat ik ging doen. Hij tekende een kaartje van het noordwesten van de VS en Alaska op het bureaublad en ik gaf aan waar we zouden gaan varen. Toen hij vroeg op welke hoogte wij gingen varen bleek dat hij dacht dat wij wildwater vaarders waren. Mijn antwoord was dus 'sea-level'. Zeekajak varen was hem onbekend. Toen hij vroeg of ik al eerder in Alaska was geweest en ik met drie keer antwoordde was het ijs helemaal gebroken en vertelde hij over een eigen vakantie in de Rocky Mountains in juli en dat er toen nog sneeuw lag. Sien was 'next in line' en had het al een stuk makkelijker door de vraag te beantwoorden wat zij zou doen als ze omsloeg. Sanja kreeg te horen dat de precieze plek van scheiding zout en zoet water bij riviermondingen alleen bij Allah bekend is. Pieter kreeg de rest van de preek. Kortom wij waren gemakkelijk 'bekeerd' en mochten door. Bij de bagage verwachtten we meer problemen omdat we diverse etenswaren bij ons hadden (koffie en hartkeks). Sien had het helemaal bont gemaakt met kaas, knoflook en vriesdroogmaaltijden. Zij moest even iets nader verklaren, maar de bestemming Alaska was voldoende voor directe doorgang. Sien heeft het meeste eten bij zich, maar toch het minste bagage. Rara hoe kan dit? Er is enige vertraging bij het vertrek van het vliegtuig (UA-219) door een lampje dat aangeeft dat deur nog open zou staan. Vlak voor de landing in Seattle zoek ik naar een glimp van Mt. Rainier. Ik heb de moed al bijna opgegeven als deze dan toch links zichtbaar wordt boven de wolken. De landing wordt vanuit het noorden ingezet. Na het draaien is er even uitzicht op het centrum van Seattle. Onze huurauto is een Chevrolet Venture. Het kost even moeite duidelijkheid te krijgen over de huurvoorwaarden. Ons huur arrangement is hun niet bekend. Wij leggen met handen en voeten de inhoud van de Nederlandse brochure uit. De auto blijkt een 'MPV' maar is desondanks toch maar net groot genoeg voor alle bagage. Sanja en ik zijn de bestuurders. Ik mag rijden maar krijg de auto niet aan de praat. De bediening van de automatische versnelling blijkt aan het stuur te zitten en de stand slechts zichtbaar via een display op het dashboard. Verder volledig elektronisch, dus het duurt even voordat alle lampjes en piepjes uit zijn en we weg kunnen rijden. De Travelodge in Riverton Heights aan de Pacific Highway South (PACS) vlakbij de luchthaven is duurder dan verwacht omdat we twee kamers bezetten. Een enkele kamer met twee dubbele bedden komt de volgende dag pas vrij. Pieter, Sanja en ik gaan nog eerst even eten bij McDonald's; of all places… Sanja belt met de scope kaart het thuisfront, maar niet eerder dan dat we in het slechte licht met veel proberen erachter komen dat een 7 op de creditcard iets anders is dan een 1.
Woensdag 9 juni (Seattle)
Weinig geslapen. Vanaf 02:00 wakker. Jet lag dus. 's-Ochtends ontbijten bij Burger King. Croissantjes met gebakken ei en gebakken aardappeltjes. Vette hap. De koffie heeft gratis refills, dus Pieter is hier best tevreden over. We verkassen naar een andere motel kamer. Op weg naar REI; de Amerikaanse versie van de grote buitensportwinkel. Zij zitten in een nieuw gebouw met inpandige klimmuur. De sortering valt eigenlijk wel tegen voor dit gigantische gebouw. Wel hebben alle producten de ruimte. Een verkoopster is zeer klantvriendelijk. Als blijkt dat de iodine water zuiveringstabletten uitverkocht zijn verwijst ze mij naar de concurrent; een kleine bergsportwinkel aan de overkant van de straat. Bij REI heb ik een nieuw brandertje met toebehoren gekocht (MSR Dragonfly). Pieter zweert bij gas, maar voor Alaska wil hij een uitzondering maken. Hij 'least' mijn nieuwe brandertje. Ik gebruik mijn opgelapte, nu tien jaar oude, Coleman Peak1 Multifuel. Ook een nieuw branderelement voor de Coleman gekocht; slechts 50 dollarcent duurder dan negen jaar geleden. Sien, Sanja en Pieter hadden vanuit Nederland vriesdroog maaltijden besteld en deze stonden netjes klaar. Sien wilde bij de reparatieafdeling weten of de corroderende messing brandstofbuis van haar Whisperlite het uit zou houden. Dit resulteerde in het doorzagen van een oude Whisperlite om tot de conclusie te komen dat het messing over een stalen buisje ligt en er geen risico's zijn. Wat een service. Bij de kajak afdeling ligt de nieuwste Sea-Kayaker met daarin een artikel over kajak varen in 'Bear Country'. Perfecte timing; weer zo'n artikel dat eerder uitzoekwerk overbodig maakt. Voorts een advertentie dat een 22-jaar oude kajak winkel in Sitka te koop is; kan alleen Larry Edwards' Baidarka Boats zijn. REI heeft ook een restaurantje. Je koopt eerst een lege beker van bijna een halve liter. Daarna kun je die zo vaak je maar wilt zelf vullen met frisdrank. Supermarkten heten hier QFC of Larry's. De anderen zijn overdonderd door de omvang en sortering van deze supermarkten 'American style'. Ook moeten zij duidelijk nog wennen aan de oppervlakkige "Hello how are you today?" en "Fine, thank you!" communicatie. Ook "For here or to go?", "Paper or Plastic?" en "Cash or Credit?" zorgen de eerste keer voor Babylonische spraakverwarringen. Een gevoel van herkenning van mijn eerste reis naar de VS. De anderen hebben duidelijk nu meer indrukken te verwerken dan ik. Ik kan bij een heel gangpad droogvoer 'mijn' Lipton gerechten niet vinden als blijkt dat ik bij het gedeelte natuurvoeding sta. Ook ik wordt zo nog verrast. Ik vind uiteindelijk de mij overbekende Lipton rijst en pasta gerechten; 20 verschillende. De bekende vetvrije melkpoeder met toegevoegde room (?!) voor de smaak. De 'Raisin Bran' cornflakes zijn ook nog steeds te koop. Na nog wat jam, nootjes en chocolade ben ik klaar voor 21 dagen. Bij de kassa kan ik met de creditcard afrekenen. Ook dit is nieuw voor mij. Terug in het motel laten we de chaos voor wat die is en gaan we eten bij de naastgelegen chinees. We worden bijzonder verrast als het eten vrijwel direct na de bestelling wordt opgediend. Dit is pas 'fast food'. Het eten is uitstekend met zeer verse groenten. De kwaliteit lijkt niet te lijden onder de snelle bereidingswijze. De afrekening komt als we net zijn uitgegeten. De hele bediening is ingesteld voor een snelle hap.
Donderdag 10 juni (Seattle)
Weer een jet lag nacht verder begint het sorteren en inpakken van het eten. Ik krijg 11 Lipton gerechten en 5 zakjes melkpoeder in één waterdichte zak. Er gaan twee pakken cornflakes in een waterdichte zak. Ik krijg dus mijn 21 dagen eten netjes weggewerkt. Het zou mooi zijn wanneer ze ook in die vorm in de kajak zouden passen. Sien is in opperste paniek, omdat zij haar inpakwerk niet zo voor elkaar krijgt als ze had gedacht. Maar uiteindelijk begint het ook bij haar te lopen. Sien wil natuurlijk alles zo compact mogelijk inpakken. Hierbij blijkt dat de vriesdroogmaaltijden van REI veel overbodig verpakkingsmateriaal onder de aluminium folie hebben. Via een gele gids kom ik erachter dat er een Larry's supermarkt vlakbij het motel is. Hier mijn laatste aankopen gedaan. In Elfin Cove, het eerste dorpje op onze route na Sitka, moet ik nog voor maximaal 10 dagen improviseren. De reden dat ik niet voor 35 dagen bij mij heb is dat ik nu al weet dat mijn uitrusting en eten in de gehuurde kajak past. Extra ruimte kan ik altijd nog vullen in Sitka. Ik heb tijd over en bezoek de kajak winkel Pacific Watersports. Deze winkel zit tussen het motel en het vliegveld aan de PACS. De advertentie in Sea-Kayaker doet een grote winkel vermoeden. Het is echter een bijzonder klein winkeltje. Een nieuwe Nordkapp kost hier $ 2.500. Op het prikbord wordt een tweedehands Sirius-M aangeboden voor $ 2.200. Mijn neopreen schoentjes zijn versleten. Ik kan hier gelukkig zeer degelijke schoentjes met brede leest en dikke zolen kopen. De schoentjes kosten wel $ 47. 's-Avonds met Sien en Sanja naar Pizza Hut. De gratis refills zijn niet nodig met de halve liter glazen. Daarna nog ijsje bij McDonald's.
Vrijdag 11 juni (Seattle - Bellingham)
Op weg naar de veerboot in Bellingham. Bij Larry's supermarkt ontbeten en de Alaska Marine Highway gebeld. Het bandje meldt dat vermoedelijk vanaf 12:00 zich een wachtrij zal vormen. We gaan dus snel op weg. We nemen de toeristische route via Deception Pass. Dit gedeelte van de staat Washington en de San Juan eilanden is een kajak paradijs. We komen rond maximale stroming (maximum flood) aan en bewonderen de tidal race door de smalle straat. Mooi weer, forse draaikolken en eddies; mooie foto's. Om 13:15 bij de veerboot. Daar blijkt al een flinke rij wachtenden te staan. Paniek! De veerboot heeft een 'solarium'. Dit is een gedeeltelijk overdekt en verwarmd dekterras met ligstoelen met goed uitzicht naar alle kanten. De rij staat er dus om op tijd te zijn voor de beste plekjes. Het is nog vroeg in het seizoen, dus ik had deze drukte niet echt verwacht. De eerste in de rij stond er al vanaf 08:00. De helft van onze bagage kan gelukkig op een karretje dat aan boord zal worden gereden. Samen met Sanja de huurauto weggebracht naar het vliegveld van Bellingham. Met een taxi voor $ 21 terug naar de veerboot. Als om 15:00 heel gedisciplineerd het instappen begint blijken we nog net op tijd te zijn voor een eigen hoekje op het solarium. We moeten het echter doen met één ligstoel. Maar de uitgespreide ligmatjes liggen comfortabeler. Andere delen van de veerboot blijven verrassend leeg. Nog geen hoogseizoen, want laatkomers blijken toch nog een plekje te kunnen vinden. Zeker als ze hun vrijstaande koepeltentje opzetten op het niet overdekte gedeelte. Tot 17:30 is er nog plek voor een tentje. Het is duidelijk wie al eerder met de veerboot naar Alaska is geweest; sommigen verankeren de tentjes met tape aan het dek. De MV Columbia vertrekt om 18:00. We hebben lange tijd uitzicht op de 80 km verwijderde Mt. Baker. Red skies at night, a skipper's delight.
Zaterdag 12 juni (Ferry)
Als het om 03:45 licht wordt zitten we in Current Pass in Canadese kustwateren. Een beeldscherm geeft op een gedigitaliseerde kaart precies aan waar we varen. Vandaag veel lezingen van de Forest Service ranger bijgewoond. De onderwerpen zijn bultrug walvissen, wolven, orka's, visarenden en Ketchikan. Volgens de ranger zijn de Stellar zeeleeuwen bij de Aleoeten met uitsterven bedreigd. Als gevolg daarvan jagen orka's nu ook op zee-otters die dus ook in aantallen afnemen. Voorts is de zalm in bepaalde gebieden enorm in aantallen afgenomen. Kortom niet om vrolijk van te worden. Het zou ook met El Niño te maken kunnen hebben omdat grijze walvissen, normaal ver buitengaats, nu ook dicht onder de kust worden gesignaleerd. Voorts zwemmen er sinds vorig jaar ook 'white-sided dolphins' veel noordelijker dan gebruikelijk. Bij Cape Caution even op de Grote Oceaan. Weinig wind en weinig deining. Bij Bella Bella zie ik de eerste visarenden. Bij Milbanke Sound dan toch nog enige deining. Af en toe regen. De tentjes op het achterdek worden iets herschikt. De buitenste tenten aan bak- en stuurboord vangen teveel wind. We varen door een uitgestrekt fjordensysteem met besneeuwde bergtoppen. Veel geslapen. Met een 'kajak-oog' zien we dat er slechts weinig strandjes zijn. Wel overal drijfhout.
Zondag 13 juni (Ketchikan)
Aankomst 10:30 in Ketchikan. Met de taxi naar de jeugdherberg. Deze is gelukkig nog open, zodat we onze bagage achter kunnen laten. Jeugdherbergen in de VS zijn overdag meestal gesloten. Daarna op zoek naar een café voor een vergadering. Op de kade slaan we een kajak gids van Southeast Exposure gade die de deelnemers voorbereid op een tochtje langs Ketchikan. Grote twee- en zelfs driepersoons kajaks met mensen die hoogstwaarschijnlijk nog nooit eerder in een kajak hebben gezeten. Aan de manier van instappen is te zien dat men volledig vertrouwd op de stabiliteit van de kajaks, die dat dan ook zijn. De Arctic bar heeft een overdekt terrasje met uitzicht op de haven. We evalueren het eerste traject. De eerste dagen waren een stuk vermoeiender dan verwacht. De genuttigde koffie hoeven we niet te betalen. Daarna wandelen we naar het 4 km verwijderde Saxman Totem Park. Onderweg zien we visarenden af en aan vliegen. Het park valt zwaar tegen door het zeer toeristische karakter à la Volendam. Toerbussen rijden af en aan; er ligt namelijk een groot cruise schip aangemeerd. De totem palen hier zijn replica's. Op dit moment worden er weer op ambachtelijke wijze totem palen gemaakt. Op bestelling kost het 'carven' van een totempaal $ 2.500 per voet. Deze wordt dan wel met de hand gehakt uit rode ceder. Zelfs de handgemaakte snippers zijn verpakt te koop. Op de terugweg ook nog langs het Totem Heritage Center. Als je via de duidelijk aangegeven uitgang naar binnen loopt kost het niets. Wij betalen $ 4 aan de ingang. Deze totems zijn wel origineel, maar zeer verweerd. De meeste originele totempalen zijn rond de eeuwwisseling van overal vandaan verzameld. Oude foto's geven nog een indruk hoe de totempalen een onderdeel vormden van de leefgemeenschap van de indianen. De totempalen beelden bepaalde legenden of personen uit. Op sommige is met behulp van strepen aangegeven hoeveel 'potlachs' een stamhoofd heeft gegeven. Potlachs zijn grote feesten ter verhoging van de status van de organisator van het feest. Deze feesten konden aardig uit de hand lopen omdat men elkaar steeds maar in uitbundigheid probeerde te overtreffen. We hebben even genoeg gelopen en rusten uit in het nieuwe Southeast Alaska Visitor Center. Ook dit kost toegang, maar de geheime code is 'Trip Planning Room'. In deze ruimte is zo een beetje alles aan boeken, kaarten, video's en informatie verzameld die van Alaska zijn verschenen. Teveel informatie en te weinig tijd. We eten bij één van de twee, tegenover elkaar liggende, Mexicaanse restaurantjes die Ketchikan rijk is. De drankjes moeten we zelf uit de koeling halen. De Amerikaanse eigenaar lult wel onwaarschijnlijk uit zijn nek als hij zo'n beetje familiebanden heeft met heel West Europa. Het eten is lekker, maar zelfs voor kajak vaarders te veel. Daarna op zoek naar een kroeg om uit te buiken. We komen terecht op een zeer smal terras op palen met uitzicht op de haven en vele langsvliegende visarenden. Ik wil eigenlijk pas vertrekken als er een visarend op de dichtstbijzijnde meerpaal is neergestreken, maar de halve liter Alaskan Amber is op een gegeven moment toch echt op. Ook hier gratis refills, maar in dit geval omdat het fust wordt vervangen. Daarna nog ijsje bij McDonald's. Onderweg komen we langs Southeast Ocean Survival op 1900 Tongass Avenue. Door het raam kunnen we zien dat dit winkeltje ruim gesorteerd is in vuurpijlen en andere overleving spullen. Uitgeput terug in de jeugdherberg. Na een hele dag met mooi weer en enkele druppeltjes regen om 22:30 naar bed.
Maandag 14 juni (Ketchikan - Wrangell)
Ik had mij voorgenomen om met mooi weer Deer Mountain op te wandelen. Deze berg lag er gisteravond prachtig bij met veel sneeuw. Het is echter bewolkt. We besluiten uitgebreid te gaan winkelen. Eerst naar Tongass Trading Co. Dit is een grote winkel met van alles en nog wat. Van vuurwapens en munitie van het schap tot en met ansichtkaarten. Ik koop hier dan toch maar peper spray voor het geval de afstand tot een beer te klein wordt. De groep splitst zich. Pieter gaat zijn eigen weg. De rest gaat naar Southeast Ocean Survival (S.O.S). De verkoopster heeft een plank met spullen met (bijna) verstreken SOLAS houdbaarheidsdatum. Zij mag de verlopen spullen niet meer verkopen en deze zijn dan ook gratis. Ik moet mij even inhouden om me niet te buiten te gaan aan verlopen SOLAS noodrantsoenen en zakjes water. Een Pains-Wessex vuurpijl kost normaal $ 54, maar ik schaf er één aan voor $ 15 met datum 2000-04. Deze past mooi in mijn zwemvest rugzakje. Voorts koop ik nog een vers SOLAS noodrantsoen van 10.000 kJ. Genoeg voor drie dagen. Ik hoef nu niet meer te vertrouwen op een blik struik. Daarna bezoeken we het toeristische Creek Street met het Dolly's House. In de bibliotheek liggen alle topografische kaarten van Alaska. Met de stadsbus voor $ 1 naar de veerboot. We willen eigenlijk zonder verdere tussenstops naar Sitka, maar komen erachter dat het huiswerk goed gedaan is. Dat wil zeggen, dat er geen snellere wijze mogelijk is. Aan boord besluiten we wel om in Wrangell over te stappen in plaats van Petersburg. We komen wel 's-avonds laat aan, maar een Amerikaan (Thomas) heeft met de jeugdherberg afgesproken dat hij dan nog kan binnenwandelen. Wij 'liften' graag mee op zo'n afspraak. Deze Thomas maakt het 'perfecte rondje Alaska'. Sinds vorig jaar is er ook een veerboot verbinding tussen Juneau en Valdez via de oceaan. Hij gaat via de weg (Haines) naar Anchorage en met de veerboot vanuit Valdez, de zogenaamde inter-tie, terug. Door de overstap in Wrangell varen we de dag daarna met daglicht door de Wrangell Narrows naar Petersburg. We vertrekken om 17:00 uit Ketchikan. In Ketchikan zijn ongeveer 100 van de 157 passagiers van boord gegaan. De Taku is gestart in Prince Rupert. Deze Canadese stad is via de weg bereikbaar en vele 'recreational vehicles' (RV's) nemen die route voordat ze met de veerboot naar Alaska gaan. We zien de eerste zo gevreesde 'clear-cuts' op Revillagigedo Island. Massale ontbossing voor de productie van papier pulp. Onderweg zien we enkele groepen dolfijnen; Dahl's porpoises. Sien en Sanja zien nog een orka. De Taku is een knusse veerboot. Om 23:00 aankomst in Wrangell. De jeugdherberg heeft nog plek. Het kost enige moeite om de medewerker van de ferry terminal te overreden dat we onze bagage achter mogen laten. Ook in deze jeugdherberg moeten we op de grond slapen.
Dinsdag 15 juni (Wrangell - Sitka)
We ontmoeten tijdens het ontbijt een fietser die over een week naar de Queen Charlotte Islands gaat om er voor het eerst te gaan zeekajak varen. Hij heeft wel veel ervaring met de Canadese kano. Hij is leraar en heeft elke zomer veel tijd. We wandelen door Wrangell. Bij de haven staat een nagemaakt 'tribal house' en enige totem palen. Ik loop langs de elektriciteitscentrale (generator) die tussen de woonhuizen staat. De isolatie is minimaal en de generatoren maken een takkeherrie. Verschrikkelijk om in de buurt te wonen. De wandeling naar 'Sunset Boulevard', het puntje van de haven, is niet zo interessant. Ik probeer op de terugweg naar de ferry nog Mt. Dewey trail te vinden, maar kan het begin (trailhead) niet vinden; verkeerd gelopen. Ook de Petroglyph Beach vind ik in eerste instantie niet. Ik heb geen enkel gevoel meer voor land afstanden. De rotstekeningen kunnen volgens Sien nooit oud zijn omdat ze volgens haar in leisteen zijn gekerfd. De veerboot Kennicott is laat, maar vertrekt op tijd. Dit schip is duidelijk anders ingedeeld dan de andere veerboten. Maar dit is wel het inter-tie schip waarmee maandelijks tussen Juneau en Valdez wordt gependeld. Het is zeer warm. De zeer brede monding van de Stikine River ziet bruin van het meegevoerde zand. De Stikine is de snelststromende bevaarbare rivier van Noord-Amerika. Bij de kanovereniging 'de Windhappers' heb ik iemand ontmoet die vanuit Canada een gedeelte van de rivier in een Canadese kano heeft afgevaren. De wijziging van ons plan pakt goed uit. We hebben een prachtige passage van de Wrangell Narrows. We zien een zeeleeuw en veel visarenden. Ik herken Devil's Thumb; een bergpiek. We komen later dan aangekondigd aan in Petersburg. De veerboot vertrekt al na een kwartier. Vlak na Petersburg ziet Sien door haar verrekijker ijsbergen. Even later varen we langs een ijsbergje. Deze is afkomstig van de nabij Petersburg gelegen Le Conte getij gletscher. We zien deze gletscher slechts van grote afstand de berg afkomen. Sien en Sanja zien een groep van ongeveer 20 dolfijnen (Dahl's porpoises). Het is donker als we de Peril Strait doorvaren. De veerboot houdt rekening met de sterke stroming van 6 knopen in Sergius Narrows door daar slechts met kentering te varen. Het begint te regenen.
Woensdag 16 juni (Sitka)
Om 03:30 aankomst in Sitka. Het regent flink. Een taxi ritje van vijf minuten met alle bagage naar de camping kost $ 15; afzetter. Gelukkig is de man wel zo vriendelijk om de anderen zonder verdere kosten ook op te halen. Thomas is mij vóór met kampeerplek 34 aan het water. Gelukkig zoekt hij even later een plekje iets verder van de weg en de veerboot. De veerboot wacht het tij af voor weer een passage van Sergius Narrows met kentering. Dus trekken wij in 34 en vinden ruim plaats voor onze vier tentjes. Nadat de tenten zijn opgezet gaat Sien slapen. Pieter en ik bevestigen een zeil tussen de bomen. Dit gaat voorspoedig en even later kunnen wij onszelf en de uitrusting beschermen tegen de regen. Pieter, Sanja en ik beginnen met het ordenen van de spulletjes. Voor de zoveelste keer. Het eten gaat voor het eerst de boom in. Het berengevaar op deze camping zal niet zo groot zijn, maar we willen geen risico's nemen. Sanja, Pieter en ik liggen op schema. We vinden zelfs tijd om de Mosquito Cove trail te lopen. Dit pad begint op de camping en eindigt na een half uur lopen bij een beschut baaitje. Het pad is net nieuw aangelegd met bruggetjes van ambachtelijk bewerkte boomstammen. Na het ontbijt om 11:30 pas richting ferry terminal voor een telefoontje naar Larry Edwards. We proberen te liften, maar na een kwartiertje bellen we maar een taxi. Liften met vier personen in de regen is niet zo kansrijk. De ferry terminal is 12 km verwijderd van het centrum. We besluiten eerst te lunchen bij Victoria's in Lincoln Street. Schuin tegenover bevindt zich de boekhandel met daarboven de winkel van Larry Edwards. Larry heeft het perfect geregeld. We krijgen de Solstice-GT en de drie Wind Dancers, zoals afgesproken. Twee Wind Dancers zijn nieuw en eentje is één seizoen oud. De Solstice gaat al wat langer mee, maar is in zeer goede staat. De Wind Dancers hebben duidelijk meer volume dan de Solstice. Maar Larry zegt dat de Solstice sneller is. De rest van de uitrusting omvat peddels (7), kaartenhoezen (4), sponzen (4), vuurpijlen (4 * 3 skyblazers), spatzeilen (4), transportzeiltjes (4), kompas (1) en een reparatiesetje (1). Oorspronkelijk hoorden hier natuurlijk ook zwemvesten bij, maar wij hebben onze eigen zwemvesten mee. We hebben moeite met het kiezen van de peddels. Larry adviseert lange smalle bladen. Wij zoeken naar voor ons herkenbare bladen en komen uit bij houten peddels met vlakke bladen. Pieter kiest voor een Werner peddel. Deze lijkt nog het meest op een Europese peddel. Ik herken het merk en de uitvoering uit advertenties in Sea-Kayaker. Alleen Sanja volgt het advies van Larry op. Zij neemt de Eddyline Swift peddel. Alle peddels zijn deelbaar en de 'feathering' is op alle manieren in te stellen. Larry zegt dat Amerikanen regelmatig van feathering wisselen. Zelfs tijdens het varen tussen links en rechtsdraaiend. Dit om kraakpols te voorkomen. Larry heeft er verstand van. In een oude Sea-Kayaker vond ik nog een artikel van hem over peddels en peddeltechniek. Wij luisteren slecht. We vragen Larry de oren van het hoofd over onze route. Hij heeft een aantal nuttige tips, waarvan de belangrijkste betrekking hebben op Khaz Peninsula. Hier moeten we langs een stuk onbeschutte kust varen. Hij wijst drie uitstapplaatsen aan. De eerste tegenover Klokachef Island wisten we al (Kayak Beach). De andere twee uitstap mogelijkheden, Potato Patch en een baaitje in Phiele Passage zijn nieuw voor ons. De assistent van Larry brengt ons en de boten met twee ritten naar de camping. Eerst Sien en Sanja, daarna Pieter en ik. Pieter vraagt aan hem of hij niet de winkel van Larry wil overnemen. Hij antwoordt dat als hij $ 100.000 had hij het zou overwegen. Volgens mij is die prijs voornamelijk zogenaamde 'Goodwill', want het winkeltje zelf zal gehuurd zijn en is erg klein. Terug op de camping is het inmiddels 18:00 en verder dan het leegruimen van mijn tent kom ik niet. Mijn eerste droogvoermaaltijd (Butter & Herb) smaakt redelijk. Aan de rechterkant van de weg is een gedeelte dat Estuary Loop heet. Daar bevindt zich een watertap. Dit is een natuurlijke bron. Op de weg daar naar toe is een houtopslag waar je voor $ 0,50 een 'arm-load' brandhout mag meenemen. Ik kom na vijf minuten erachter dat een 'arm-load' ongeveer de helft is van wat ik heb meegenomen; 'arm-lood'. Tot een kampvuur komt het vanavond echter niet.
Donderdag 17-6 (Sitka)
Ik ben om 06:30 waker en begin vlijtig met inpakken. Het is droog dus ik weet dat ik die kans moet benutten. Ook hadden we de vorige avond afgesproken dat bij regen ieder een beperkte tijd onder het zeil mag inpakken. De anderen komen tussen 10:00 en 11:00 uit de tent. Vanuit Nederland heb ik een netje, een kompas en dekelastiek meegenomen. De kajaks hebben geen grijplijnen! Na enig geknoop met elastiek begint mijn Solstice op een expeditie kajak te lijken. Ik ben grotendeels klaar met inpakken als de rest nog moet beginnen. De ruimte onder het zeil is in ieder geval beschikbaar. Sien is ouderwets snel klaar met haar kajak. De Wind Dancers zijn duidelijk groter dan de Solstice. Het inpakken bij Sanja komt traag op gang, maar als ze ziet dat het gaat lukken gaat het ook daar voorspoedig. Pieter komt erachter dat zijn Wind Dancer een verkeerd gemonteerd zitje heeft! Hij 'hangt' in zijn spatzeil. Zijn boot moet dus terug naar Larry. De planning is nu dat we morgenochtend bij het terugbezorgen van de kajak met Larry meerijden. Wij willen onze overtollige spullen (rugzak, etc.) bij Larry achterlaten. Voorts willen we nog naar de Coast Guard, Forest Service, watersportwinkel en supermarkt. Als Pieter dan ook klaar is volgt hij ons voor uit eten en tochtplanning, zodat we hopelijk zaterdag kunnen vertrekken. De eerste dag speling wordt dus al gelijk benut. Niet echt hoopgevend. Het weerbericht via de marifoon (NOAA Weather Radio) is een uitkomst. Onafgebroken weerbericht gelezen door een (onvergetelijke) computer stem. Het weerbericht voor de kustgebieden wordt om 04:30 en 16:30 ververst. Ik hoef niet de wekker te zetten voor het weerbericht, want na zo'n tien minuten wordt de het bandje herhaalt. Voor vandaag luidt het weerbericht: "SE winds 15 knots; cloudy; occasionally light rain; light wind; highs in the mid fifties; rain likely. Outlook: SE winds 15 knots; seas 6 feet; Saturday: SE winds 20 knots; seas 8 feet; rain likely but diminishing in the afternoon; highs in the upper fifties. Extended forecast: Sunday: winds 20 knots or less; Monday: winds 25 knots or less." Sanja's ademende regenjas is lek; verkeerd gewassen. Sien, Sanja en Pieter hebben een 'wegwerp' regenpak aangeschaft als kookkleding. Het regenpak kan dan na het koken bij het eten de boom in. Overigens moet bij mij ook nog blijken of mijn 3 jaar oude en verweerde Gore-Tex kajak jack nog wel bestand is tegen de heersende condities. Mijn poncho voldoet nog, maar mijn versleten regenbroek zou beter kunnen.
Vrijdag 18 juni (Sitka)
Larry komt tegen 10:00 Pieter's boot brengen. Hij heeft de spullen bij zich om het zitje op maat te maken, maar nadat de klinknagels eruit zijn blijkt dat het zitje ook nog definitief vastgelijmd zit. Uiteindelijk wordt er een spatzeil gevonden dat zodanig past dat hij steun heeft zonder in het spatzeil te hangen. Toen Larry naar Alaska kwam vond hij werk in de papier pulp fabriek. Daarna is hij zich voor milieu gaan interesseren en heeft hij voor Greenpeace gewerkt. Hij weet veel van de kwaliteit van de bossen. Hij verteld dat slechts 5% van het bos 'high volume timber' is. 25 % is 'medium volume'. Van dit oerbos van high en medium volume timber is al 87% gekapt. De 'rotations' voor de 'clear-cuts' (volledige ontbossing) vinden nog steeds plaats, maar de intervallen worden steeds groter. Het bos waarin de camping zich bevindt is vermoedelijk ten tijde van de Russische aanwezigheid voor het laatst gekapt. Het begint weer op een oerbos te lijken. De indianen in Alaska hebben in 1971 via wetgeving (Alaska Native Claims Settlement Act - ANCSA) de beschikking gekregen over grote delen van Alaska. Recentelijk hebben de bewoners van het plaatsje Hoonah zelf besloten om tot 'clear-cut logging' over te gaan. Na de eigen beslissing gaan er nu weer stemmen op om deze vorm van ontbossing te verbieden. De bewoners van Hoonah hebben nu namelijk uitzicht op troosteloze kaalgeslagen hellingen. Het hout levert, behalve werkgelegenheid, niets op. Van het hout wordt papierpulp gemaakt; eeuwig zonde. Vanaf de kust bezien lijken de bossen hier uitgestrekt en ondoordringbaar. Echter Larry verteld dat op de hoger gelegen gedeeltes het al snel 'alpine' wordt met veel muskeg (moeras). In het bos zouden voldoende open plekken zijn voor een tentje. We kunnen meerijden met Larry. Hij wil zijn 'operation' verkopen omdat hij na 22 jaar wel iets anders wil. Wij praten over het verschil tussen Europese en Amerikaanse kajaks. Hij verteld dat er een Europeaan geweest is met een Nordkapp die al een aantal seizoenen in Alaska had gevaren. Toen hij Baranof Island wilde ronden was hij snel terug omdat hij in zeer zware condities terecht kwam. We zijn het erover eens dat een Nordkapp in zwaar weer permanent je aandacht vereist. Volgens hem is in deze condities een stabiele boot veiliger. Amerikanen kennen ook iets als een 'zee-anker' (drift stopper). Dit is een soort parachute die je vanaf de dekbelijning kunt uitzetten en intrekken en die de punt van de kajak in de wind en golven houdt. Ik redeneer al snel dat dit waarschijnlijk alleen met stabiele kajaks werkt, tenzij ook nog drijvers worden gebruikt. Het zal in ieder geval op een bepaalde manier goed werken, want ik heb er al over gelezen bij meerdaagse solo oversteken, waarbij in de kajak geslapen wordt. Het laatst betrof het een solo vaarder die met een Wind Dancer de Golf van Mexico is overgestoken. Broodje gezond gegeten bij Subway. Dat wil zeggen het broodje begint gezond, maar als je overal ja op antwoord heb je al snel een heerlijk Amerikaans 'broodje ongezond'. We gaan op zoek naar de kustwacht. Het kantoortje is helaas gesloten. Bij het vliegveld is de hoofdvestiging, maar dat is iets te ver lopen. Vervolgens naar de watersportwinkel Murray Pacific en daarna naar de supermarkt. Veel heen en weer lopen omdat we de weg nog niet weten. Om 14:30 terug naar de camping. Pieter is klaar, dus weer met de taxi naar het centrum. Een taxi ritje kost zo'n $ 16. Nog even gewinkeld bij de allerhande winkel True Value en de nabijgelegen supermarkt Lakeside Grocery. Daarna eten bij de Mexicaan. Veel en lekker. Hier gelden zelfs de free refills voor de taco chips met hete saus. De bediening vult twee keer bij. Nog even bij McDonald's voor ijs en koffie en de bespreking voor de route van morgen. Op weg naar McDonald's komen we weer langs Murray Pacific en vanaf daar zien we ONTZETTEND veel visarenden in alle boomtoppen, in de lucht en zelfs op de palen van het enige verkeerslicht in Sitka. Het zijn er in ieder geval meer dan honderd. Terug op de camping is er weer geen animo voor een kampvuur.
© A.M. Schoevers
Een gecombineerd verslag van Sien van Meurs en Axel Schoevers is verschenen in NKB Mededelingen 2000/1 en 2000/2.