Lauwersoog - Schiermonnikoog

Je moet er wat voor over hebben om een waddeneiland met een kajak te bezoeken. Voor de tocht Lauwersoog - Schiermonnikoog moest ik maar liefst 2 1/2 uur rijden. De hele week leek het erop dat de tocht niet door zou gaan, omdat windkracht N-6 voorspeld werd. Uiteindelijk was de voorspelling NO-4.

Zaterdag 11 mei 1996
In Lauwersoog was het windstil, de Waddenzee zo vlak als een spiegel en de horizon in nevelen gehuld. Het strandje onderaan de pier leek een ideale instapplaats. Tenminste als je de kajak niet OP een steen legt, zoals Ida. Toegegeven, de kajak draait wel lekker, maar vooruit gaat wat moeilijk. Afijn de instapplaats is nu herkenbaar aan de gele steen. Nabij boei Z5 ontwaarden wij een hele groep zeehonden op de zandbank. Enkelen hobbelden direct het water in. Geschrokken van de kajaks, dacht ik nog. Ze zwommen echter linea recta onze richting uit. Drie zeehonden waagden zich tot op zo'n 8 meter afstand. Met een grote plons verdween er eentje weer onder water. Degene die het dichtst bij mij zwom liet zich geruisloos zakken. Even later waren wij omsingeld. Een prachtige ervaring. Vanaf nu kwamen wij wat meer onder invloed van de open zee. Met wat deining ging het richting noordwestzijde van Schiermonnikoog. Volgens Henk zou er nog een doorgang moeten zijn tussen een zandbank, waardoor wij dicht onder de duinen konden aanlanden. Omdat de branding hoger werd naarmate wij meer oostelijk langs de kust voeren werd besloten niet verder naar deze doorgang te zoeken. Vanaf zee was niet goed te beoordelen hoe hoog de branding was. Het bleken heerlijke lange golven voor beginnende brandingvaarders. Ik besloot, met een beetje tegenzin, te gaan voor een gecontroleerde landing. Twee deelnemers gingen om, maar rolden zich weer boven. De duinen konden niet meer met de kajaks worden bereikt. Voor de vaarders zonder windscherm was het wel even wachten opdat alle windschermen opgezet waren. De kritiek op een ieders windscherm was niet van de lucht. Ik, als niet-windscherm bezitter, hield wijselijk mijn mond. Om een uur of twee ging het richting Engelmansplaat. Van Engelmansplaat blijft bij hoogwater nog maar een heel klein strookje over. Vanuit de uitkijktoren zie ik in de verte plaatsen, ondiepten, waar een enorme branding moet staan. Het vertrek van Engelmansplaat werd even uitgesteld toen bleek dat er eentje bezig was met Struik. Na een korte extra wandeling ging het terug naar Lauwersoog. De wind was inmiddels wat aangewakkerd. Vlak voor de haven hielden we even halt voor de liefhebbers van zout water en afkoeling. Aangezien het eskimoteren mij dit jaar nog niet gelukt was, leek dit mij een ideale mogelijkheid om het weer eens te proberen. Nou, net niet dus. Na wat timmeren op de boot en zwaaien met de handen werd mij de helpende peddel toegestoken. We hebben vervolgens nog gezellig gegeten in het naastliggende restaurant. Dit was het dan weer, mijn tweede waddentocht, mijn derde waddeneiland en de zoveelste zeehond.

© A.M. Schoevers

Dit verslag is eerder verschenen in Peddelpraat 144