Rondje Bommelerwaard


Het was erg gezellig op de winterbijeenkomst. Zo gezellig zelfs dat ik mij heb aangemeld voor de GRIMA. Op 21 mei was er een uitstekende mogelijkheid om al een beetje in de GRIMA-stemming te komen. Een tocht van 70 km over de Maas (stroomopwaarts) en de Waal (stroomafwaarts).


Zondag 21 mei 1995
Ik had mij netjes bij Thijs aangemeld voor het tochtJE van zondag; oops verspreking. Om 07:15 gingen we van start met een groep van negen, bestaande uit Bram, Gijs, Luuk, Nico, Thijs, Ton, Piet, Peter en mijzelf. Het eerste stuk op de Andelse Maas ging in een relaxed tempo. We voeren nog beschut en het werd al aardig (te) warm in het neopreen, jack en zwemvest. Vier kilometer op de Bergsche Maas (16km vanaf beginpunt) was de eerste pauze. Vanaf hier kostte het mij meer moeite om bij de kopgroep van drie te blijven. Bij de bruggen nabij Hedel (23 km) moest ik het drietal laten gaan. Zijn ze gestopt met keuvelen en zijn ze gaan varen? Of was ik moe aan het worden? Het veld was intussen erg uitgerekt. Peter kon nog wel de aansluiting met de kopgroep maken. Bij mij kwamen de eerste frustraties boven. Ondanks geconcentreerd peddelen kon ik de kopgroep niet meer volgen. Bij het veer nabij Alem was de kopgroep niet meer te zien. Het bleek dat ze het kanaal van St. Andries (net niet meer op mijn kaart) waren ingevaren. In de bocht van het kanaal hadden ze de kajaks op een strandje getrokken voor de tweede pauze. Er waren nu 35 km afgelegd. Het was 12:15. Thijs had geschat dat we omstreeks 14:00 uur door de sluis zouden gaan. Uiteindelijk bleek dit redelijk geschat, want we moesten enige tijd wachten voor we omstreeks 13:30 uur geschut konden worden. Vanaf nu zou het op de Waal 27 km stroomafwaarts gaan. Ik dacht dat het ergste achter de rug was en dat ik in mijn toestand de rest van de tocht wel fluitend kon volbrengen. Echter, ik heb nog nooit meegemaakt dat kajaks zo snel van mij kunnen wegvaren. Ik had niet de indruk dat ik nu minder krachtig peddelde dan op de Maas, maar ik lag direct achter in het peloton en moest vrijwel direct lossen. Wat is dit? dacht ik nog. Het was al snel duidelijk dat de anderen veel beter gebruik maakten van de sterke stroming. Veel van mijn energie ging zitten in correctieslagen. Gecombineerd met de wil om bij de groep te blijven was ik binnen een kwartier 'leeg'. Gelukkig hadden Thijs en Ton door dat het niet zo goed met mij ging en bleven bij mij. De eerste 17 km op de Waal was dus afzien. Ik kreeg te maken met de enorme frustratie en verlammende werking van het feit dat ik de laatste in de groep was en dat ik in feite het 'tempo' bepaalde. De laatste in de groep heeft nooit pauze! De kopgroep van de ochtend was al snel niet meer te zien. Het enige wat mij nog bezighield was dat ik mij niet helemaal leeg moest varen zodat ik niet ook nog eens gesleept hoefde te worden. Opeens lagen er dan vier kajaks op een strandje. De kopgroep was aan het pauzeren. Die pauze was net lang genoeg om weer bij mijn 'positieven' te komen en alle frustraties overboord te gooien. De stroming was verminderd. Ik kon weer in een behoorlijk tempo varen. De laatste 15 km was een leuke opkikker voor mijn zelfvertrouwen. Omstreeks 17:15 waren we terug bij de Wilhelminasluis te Andel. Oh ja, dan is er nog de GRIMA. Halverwege moet ik nu in ieder geval kunnen komen...


© A.M. Schoevers

Dit verslag is eerder verschenen in Peddelpraat 138