Met Fred Bierman als collega kan het gebeuren, dat je een enthousiast kajakvaarder wordt zonder ooit in een kajak te hebben gezeten. Met de op de laatste kanobeurs gekochte, tweedehands, Meridian ("een snel bootje!", hoor ik Fred nog zeggen) stond ik dan zondag 17 april in Sassenheim voor mijn eerste echte kajak tocht. 20 km moet toch niet al te moeilijk zijn, dacht ik.
Zondag 17 april 1994
Ik zit nog onwennig in de kajak en mijn peddeltechniek is nul komma nul. Ik heb dus al moeite genoeg om de meevarende canadees bij te houden. Na ongeveer een uur varen is de eerste rustpauze. Ik heb er niet om moeten vragen, maar het komt mij bijzonder goed uit. Vervolgens hebben we wind tegen op de Haarlemmertrekvaart. De krampachtige vaarhouding vertaalt zich in 'slapende benen'. Gelukkig draaien we een sloot in en is er weer een rustpauze. Wederom op het juiste moment. Wij zijn halverwege en vanaf nu hebben we weer wind in de rug. Helaas voor mij hebben geoefende vaarders meer voordeel van wind mee dan ik. Dus moet ik flink doorpeddelen om niet te ver achterop te raken. Ik snak naar een rustpauze die maar niet komt. Een deel van de groep gaat via 'groot water', maar ik neem wijselijk de sloot binnendoor. Na 5 uur peddelen komt mijn auto weer in zicht. Na het uitstappen stap ik even mis (slapende benen), zodat ik aan mijn eerste kajak avontuur, naast blaren, nog natte voeten overhoudt. Dus nu maar snel veel oefenen, zodat de snelle boot ook snel wordt voortbewogen.
P.S. Van de bollen heb ik weinig gezien; wel kajaks en soms peddels die boven het maaiveld uit kwamen.
© A.M. Schoevers
Dit verslag is eerder verschenen in Peddelpraat 131